- Don't be afraid

  Kornelia obudziła się w dość dziwnym nastroju. Z jednej strony cieszyła się, bo przecież sobota i nowy sezon tuż tuż. Coś jednak burzyło jej wewnętrzny spokój. Czuła, że to będzie dziwny dzień. Z niewiadomych przyczyn chodziła poddenerwowana. Była nieco rozkojarzona. Nie lubiła siebie w takim stanie. Wolała kontrolować sytuację, ale tego dnia miała wrażenie, że nic nie jest zależne od niej.

Zjadła szybkie śniadanie, ogarnęła się i pobiegła na autobus. Po kilkunastu minutach stania w korku, jak to zwykle o porannej porze, wysiadła na pierwszym lepszym przystanku. Stwierdziła, że chyba szybciej dojdzie na uczelnię o własnych nogach. Zazwyczaj tego nie robiła. Wolała przeczekać poranne korki i pokonać trasę miejskim środkiem transportu. W końcu na Aleję Rejtana był kawałek drogi. Jednak coś ją podkusiło i zrezygnowała z dalszej drogi już na trzecim przystanku. Idąc zdecydowanym krokiem przed siebie zauważyła znajomy samochód. Kierowca zwolnił i zatrzymał się na chodniku kilka metrów dalej. Kiedy dziewczyna się zbliżała kierowca uchylił szybę.

- Nie powinnaś być w drodze na uczelnię? -zapytał wesoło

- I jestem.

- Zawsze jeździsz autobusem...

- Ale dziś zmieniłam zdanie.

- Wsiadaj. Podrzucę Cię.

- Nie, dzięki. Przejdę się.

- Kori, widziałaś godzinę? Wskakuj. 

- Nie jedziesz na trening?

- Jadę, ale mam więcej czasu niż Ty. 

- Przejdę się. -powtórzyła stanowczo

- Dziewczyno, jaka Ty jesteś czasami uparta! Chodź tu szybko i nie marudź. Stoję na zakazie. -chłopak pokręcił głową 

Kornelia ze spuszczoną głową wsiadła do auta i zapięła pas. Odwróciła wzrok i patrzyła gdzieś w martwy punkt za szybą. 

- Co się dzieje? -zapytał przerywając ciszę

- Nic. 

- Przecież Cię znam... -dodał troskliwie

- Nie wiem Grzesiu... Od rana dziwnie się czuję.

- Może powinnaś zostać w domu? Mam zawrócić?

- Nie, nie. Nie wiem dlaczego tak mam... Po prostu mam dziwne wrażenie, że dziś coś się staje. Jestem jakaś niespokojna...

Kosok podrapał się po głowie.

- Faktycznie dziwne... A może z kimś rozmawiałaś i to Cię tak rozstroiło?

- Tylko z Mattem, o moim przyjeździe. To była normalna rozmowa, więc odpada.

- Na serio chcesz tam lecieć?

- Tylko na weekend.

- Ale tam jest zimnoooo. -zaczął się śmiać

Również Kornelia się uśmiechnęła.

- Może Piotrkowi tamtejsze warunki nie odpowiadają, ale to tylko kilka dni.

- Chodzi o ten mecz, tak?

- Tak. Mattowi bardzo zależy. Już mu obiecałam, że będę.

- W Spale Ziomek z Kurkiem coś wspominali. W sumie to fajnie, też bym chętnie ich występ zobaczył.

- Może wybierzesz się ze mną?

- Nie da rady. Treningi, mecze. Oni to co innego. Ze względu na to wydarzenie mają inną sytuację w swoich klubach. A w ogóle! Coś Ci powiem, ale masz się nie wygadać.

Dziewczyna gestem dała mu do zrozumienia, że nie piśnie ani słówka.

- Żygadło będzie grał z Andersonem. Trwają ostatnie rozmowy. Ale to jest tajne przez poufne!

- Podczas tego meczu? To super!

- Nie, chodzi mi o klub. Łukasz przenosi się do Zenitu.

- Serio?! Myślałam, że Winiarskiego będzie wspierał...

- Czyli słyszałaś, że Michał opuszcza Bełchatów?

- Tak. W ogóle ten sezon będzie inny. Tyle zmian...

- Będzie dobrze. Zmiany są dobre. Taki korek?! -krzyknął nagle Grzegorz

- Już rozumiesz czemu zrezygnowałam z autobusu? -uśmiechnęła się

- Czekaj, czekaj. Tu gdzieś jest skrót chyba.

- Grześ, bardzo Cię lubię i szanuję, ale proszę, jeśli nie jesteś pewien to po prostu mnie tu wysadź. Do uczelni jest dosłownie kilka minut spaceru.

- Nie ma mowy. Obiecałem, że podrzucę Cię na miejsce. Ja wiem, że tu gdzieś jest taka droga.... O! Jest!

Siatkarz skręcił w jedną z bocznych ulic. 

- No, -zaczął zadowolony z siebie- ominiemy to całe skrzyżowanie i wyjedziemy zaraz przy uczelni.

- Zdążymy?

- No pewka! 

Jechali przed siebie kilka minut.

- Jesteś pewien, że to dobra droga?

- Tak, tu zaraz będzie zakręt w lewo. 

I faktycznie. Po chwili na horyzoncie pojawił się owy zakręt.

- Ups... -zatrzymał samochód Kosa

Droga była dalej nieprzejezdna z powodu robót. Obok widniała informacja o dodatkowym objeździe.

- Cholera Grzesiek! -powoli zaczyna się denerwować Kornelia- Pospieszałeś mnie, a teraz sam zobacz, która godzina. 

- Damy radę, damy radę. -zaczął powtarzać jak mantrę wrzucając wsteczny bieg.

- Chcesz cofać? A zauważyłeś przy wjeździe, że to ulica jednokierunkowa? -pytała nerwowo

- Eee...

- Kosok! 

- Nie denerwuj się Kornelka, tylko się nie denerwuj...

- Skręć tu obok. -poleciła

Grzegorz bez słowa sprzeciwu wykonał manewr. 

Przez dłuższy czas jechali wąską ulicą. Z czasem zauważali coraz mniej zabudowań. 

- Nie możesz gdzieś zjechać, zawrócić?

- A widzisz tu gdzieś taką możliwość?

Dziewczyna rozejrzała się. Faktycznie. Ulica była naprawdę wąska. Nigdzie nie było żadnego zjazdu, skrętu czy jakiejkolwiek innej uliczki. Kornelia spojrzała na zegarek.

- To już widzę, jak dziś trafiłam na zajęcia.

- Czy to moja wina, że wszędzie są korki, roboty drogowe albo inne cuda? -patrzył na nią przepraszająco siatkarz

- Ale mogłeś mnie wysadzić, jak Cię prosiłam.

- Nie mogłem. Obiecałem, że dostarczę Cię na miejsce.

- I mamy teraz efekty... -skrzyżowała ręce na piersiach i patrzyła przed siebie

Prezenter radiowy oznajmił wybicie kolejnej pełnej godziny.

- Super... -mruknęła pod nosem

- No Kori przepraszam Cię. Skąd mogłem wiedzieć, że tam coś kopią. 

- Trzeba było stać w korku albo pozwolić mi wysiąść.

- Kiedy tam na serio było skrót! -bronił swoich racji

- Dobra, nie będziemy się kłócić. Po prostu znajdźmy drogę powrotną, bo w końcu i Ty nigdzie dziś nie pójdziesz. 

- Tak właściwie... Nie ma dziś treningu. -dodał po cichu

- Słucham?

- Nic, nic. -podkręcił głośniej muzykę

Jechali dalej, a końca ich podróży nie było widać.

- Panie Kosok... -westchnęła

- Tak Panno Kowal?

- Czy wiesz właściwie dokąd jedziemy?

- Przed siebie. Już niedaleko.

- Co Ty kombinujesz?

- Chcę Cię wywieźć za miasto i zostawić w środku lasu. 

- Nie żartuj. -zaśmiała się

- Nigdy nie byłem bardziej poważny. -nie odrywał wzroku od trasy. 

Kornelia spojrzała na niego wystraszona. Sięgnęła drzwi auta i usłyszała od razu dźwięk automatycznego zamka. Grzesiek jechał bardzo powoli. Rozglądał się. Jakby czegoś szukał. Dziewczyna w torebce znalazła swój telefon.

- Nie ma zasięgu. -odgadł jej zamiary siatkarz.

Zaczęła panikować. W myślach pojawiło się setki myśli. Nie panowała nad czarnymi scenariuszami, które same się tworzyły w jej podświadomości. 

- Prawie jesteśmy. -dodał wjeżdżając w leśną drogę

Dziewczyna nie wiedziała co się dzieje. Przecież się przyjaźnią. On jako jeden z nielicznych od początku ją rozumiał. A teraz co? Naprawdę wywoził ją do lasu! 

- Grzesiu... Co jest grane? -była coraz bardziej wystraszona

- Nic. A co ma się dziać? -odpowiedział jak gdyby nigdy nic

- Ale... Do miasta to chyba nie tędy...

- Ktoś powiedział, że wracamy do miasta?

- Grześ proszę Cię...

- No chyba się mnie nie boisz? -wbił w nią swoje czekoladowe spojrzenie.. 

---------------

Kochany Grzesio czarnym charakterem?

Enjoy!