It can be serious

  Po śniadaniu spakowali się i ruszyli w drogę do Bełchatowa.  

- Tylko pamiętaj, co mi obiecałeś! –rzucił Karol zajmując miejsce

- Niby co? –odpowiedział obojętnie Piotrek

- No ej! Była umowa! Dorzucam się do paliwa, ale dajesz mi prowadzić!

- Nie gorączkuj się tak. Wszystko w swoim czasie. –uśmiechnął się Pit

 Czas podróży mijał im zdecydowanie za szybko. Chłopaki zmieniali się po trasie kilka razy, żeby każdy był zadowolony. Cała czwórka wygłupiała się w rytm ulubionych melodii. Śmiali się, rozmawiali. W duchu każdy żałował, że nie spędzają ze sobą wystarczająco dużo czasu. 

Po trasie zatrzymali się na jednej ze stacji benzynowych. 

- Nawet na urlopie praca! –żartował Piotrek widząc logo sponsora z dopiskiem „Orlen wspiera polską siatkówkę!”

- No stary, taki zawód, co poradzisz. –wzruszył ramionami Karol

Dziewczyny spojrzały na siebie. Wyczuwały co się kroi. Odkąd tylko wyłączyli silnik i wysiedli z samochodu, na owej stacji zrobił się chaos.

Z niewielkiego sklepu wybiegła młoda dziewczyna.

- Dddzieeeń ddoobrry. Pppomogggę. –zaczęła niepewnie

- Nie ma takiej potrzeby, poradzimy sobie. –uśmiechnął się Piotrek i zaczął tankować.

- Allle może jeeddnakk. –nalegała

- Naprawdę, jest ok. –szereg białych ząbków pokazał tym razem Karol

Dziewczyna dalej stała przy nich jak sparaliżowana. 

- Ela! Elaa!! –na zewnątrz wyszedł jej kolega w służbowym ubraniu- Chodź tu szybko! Klienci czekają a Ty wyleciałaś jakby się paliło!

Ta jednak nie reagowała.

- Elka do jasnej cholery!

Zero reakcji. Wpatrywała się jak zaczarowana w chłopaków. 

- Przepraszam, chyba kolega Cię potrzebuje. –podeszła do niej Kornelia

- Nie widzi, że jestem zajęta?! –oburzyła się

- Najwyraźniej nie. –wtrąciła Julka

- Jak zwykle musi wszystko popsuć! –rzuciła i pobiegła do sklepu

- Wariatka jakaś… -mruknął pod nosem Kłos

- A może fanka? –słusznie dodał Pit, który chwilę później oznajmił, że idzie zapłacić.

Karol, chcąc być honorowym i przeznaczyć na ten cel część swoich funduszy, poszedł za nim do kas.

Dziewczyny zostały w samochodzie. Włączyły radio i dalej śpiewały swoje ulubione kawałki. 

- Jutro stracę głos chyba! 

- Kori, no co Ty, to dopiero czwarta piosenka.

- Czwarta? Niemożliwe…

- Serio serio. Najpierw zdzierałyśmy głosy przy Adasiu z Maroon5, później był Coldplay, Bon Jovi a teraz Kings of Leon. –wyliczała dumnie

- To czemu chłopaków tak długo nie ma? Ile można płacić za jedno tankowanie?

Kornelia postanowiła wziąć sprawy we własne ręce. Wyciągnęła ze stacyjki kluczyki, by zamknąć za nimi auto i obie weszły do sklepu. 

Karol usilnie tłumaczył coś dziewczynie.

- Ale naprawdę nie trzeba. Tamten był dobry.

- Dobry? Ten hot-dog nie ma być dobry. Ma być najlepszy! –odpowiedziała ciskając do kosza kolejną już parówkę z bułką

- Proszę tego więcej nie robić. My chcemy tylko cztery zwykłe hot-dogi. Nie ma potrzeby marnowania jedzenia. –również tłumaczył Nowakowski

Dziewczyny podeszły do nich.

- Chłopaki? Co się dzieje? –patrzyły na nich pytająco

- Zapłaciliśmy. Podpisaliśmy kilka rzeczy.

- Kilkanaście Cichy, kilkanaście! –wtrącił Karol

- No mniejsza z tym. Później stwierdziliśmy, że może jesteście już trochę głodne to weźmiemy coś. No i się zaczęło…

- Proszę, może ten jeden się ud- -dziewczyna uważnie przyjrzała się bułce i jej zawartości- Nie, jednak nie. Ten ketchup zaraz wycieknie ze środka. Złe proporcje wzięłam. –mówiła jakby do siebie i już chciała i tę porcję umiejscowić w koszu, kiedy do sklepu wszedł jej kolega

- Za myjnię tym razem nie musi pan płacić, miał pan na koncie wystarczającą ilość punktów, by wymienić je na- -tłumaczył coś klientowi i nagle krzyknął z przerażeniem- Elka, pogięło Cię! Co Ty wyprawiasz dziewczyno?!

W ostatniej chwili powstrzymał ją od zapełnienia kosza do reszty.

- Co się z Tobą dzieje dzisiaj!

- Ja… Ja sama nie wiem… -w końcu chyba oprzytomniała

- Przepraszam Państwa najmocniej. –zwrócił się do nich- A Ty na zaplecze! Mamy zaraz do pogadania!

Dziewczyna skuliła się i zamknęła za sobą drzwi pomieszczenia.

- Na koszt firmy. –chłopak podał im nowo przygotowane hot-dogi- I jeszcze raz przepraszam za Elkę. Proszę jej wybaczyć. Mieszka sama z babką na skraju lasu. Wszyscy znajomi wyjechali do dużych miast czy nawet za granicę a ta po maturze zaraz musiała pójść do pracy. Jedyne co ma to siatkówka, a nie ma możliwości chodzić na mecze i spotykać swoich ulubieńców. Ostatnio takiego napadu szału dostała przy Panu Wlazłym. 

- Nie ma problemu. Jesteśmy przyzwyczajeni. –machnął ręką Karol

- Ty Karollo już tak nie cwaniakuj. –zgasił go Piter- Kolega chciał powiedzieć, że nic się nie stało i proszę przekazać koleżance, że następnym razem jak tu zajrzymy wpadniemy z prezentem. 

Nowakowski schował kartę punktową i resztę gotówki do portfela, ukłonił się grzecznie i wyprowadził przyjaciół na zewnątrz. 

- Stary, jesteś za dobry! –skomentował Kłos- Ja tam już białej gorączki dostawałem!

- No co… Trzeba dziewczynę zrozumieć. Nie ma nikogo, co ma robić? A Ty już nie pamiętasz jak w Warszawie jeszcze szalałeś? Nooo teraz kręci głową, ale jak byliśmy małolatami do stolicy przyjeżdżały siatkarski na turniej. Już nie pamiętam nawet co było stawką, ale gościły u nas wybitne postacie. Karol za każdym razem latał na ich treningi, stał pod halą godiznami…

- Dobra, dobra, już nie koloryzuj! Ojj raz może poszedłem pod halę, ale tylko dlatego, że chciałem zrobić wywiad do gazetki szkolnej! –bronił się

- Winny się tłumaczy. –śmiała się Julka

- I Ty królowo przeciwko mnie? Eh…

W dobrych humorach jechali przed siebie. Niecałą godzinę później byli już na miejscu. Rozpakowali się w Kłosowym mieszkaniu i od razu pognali na halę w nadziei, że spotkają kolegów. I nie mylili się. Ledwo przekroczyli próg sali, przywitał ich uśmiechnięty Zatorski.

- Dziewczyny! 

- Cześć Paweł. –odpowiedziały równocześnie

- A na nasz widok to się już nie cieszysz? –udawał obrażonego Karol

- Pff na Twój na pewno nie, bo znowu jakieś głupie zdjęcia będziesz mi z ukrycia robił. A Piter jest z obozu wroga. –dodał żartobliwie

- Nie ma to jak miłe powitanie w domu… -dodał pod nosem Karolek

Przywitali się z resztą drużyny. Jednak nie wszystkim dopisywały dobre humory.

- Co się dzieje? –zapytała Kornelia Mariusza

- Nic, nic. –skłamał

- Przecież widzę.

- Nie wiem czy powinienem Ci mówić.

- Mariusz proszę, wiesz, że na mnie możesz liczyć.

- Ale tu chodzi o Ciebie.

- O mnie?

Niestety nie dostała już odpowiedzi, bo nagle Piotrek znalazł się przy nich i przerzucił sobie dziewczynę przez ramię.

- Wariacie, co Ty wyprawiasz! –śmiała się

- Zabieram stąd. Nie będziemy przeszkadzać chłopakom w treningu. Poza tym czeka nas długa droga do domu Kochanie. –wyjaśnił

- Kochanie? –powtórzyło ze zdziwieniem kilku zawodników

- Chcecie nam coś powiedzieć? –Julka skrzyżowała ręce i patrzyła na nich wyczekująco

- Właściwie… -Piotrek postawił dziewczynę na parkiet; nie chciał się wychylać, nie wiedział, jak zareaguje Kori

- Oficjalnie jesteśmy parą. –dumnie oznajmiła Kornelia

Wszyscy zaczęli bić brawo.

- To kiedy ślub? –wypalił Wrona

- Nie spieszy nam się. Mamy czas, prawda? –dziewczyna spojrzała na swojego partnera

- Oczywiście. –pocałował ją w czubek głowy- A co Endrju, już partnerki musisz zacząć szukać?

- Żartowniś się znalazł. Po prostu nie chcę później wybierać, na które wesele iść. Wiecie, jeśli się okaże, że wszystko zbiegnie się w jednym terminie.

- Wszystko, czyli co? –wtrącił Paweł

- Ten to jak zwykle poinformowany… -pokręcił głową Kłos- Wrona o ślubie Kurka mówi.

- A właśnie, nie wiecie kiedy będą w Polsce?

- Coś im się pokomplikowało i chyba dopiero przed samym ślubem. Całą uroczystość zaplanowali na drugi dzień Świąt. 

- Julka? –mocno zaskoczony Karol przyglądał się jej- A Ty skąd takie newsy masz?

- Bartek przysłał mi maila kilka dni temu. Zapomniałam Ci powiedzieć… 

- A co ja mówiłem na temat kontaktów z tym facetem?

- Uuuu jesteśmy świadkami pierwszej kłótni narzeczonych! Ma ktoś kamerę? –wygłupiali się Wrona z Włodarczykiem

- Karollo, nie przesadzaj, to kumpel jak każdy inny. Jak my! –Zati objął Julkę ramieniem

- Mam złe wspomnienia. 

- Karol, naprawdę wyolbrzymiasz wszystko. I koniec tematu. –Julka cmoknęła w powietrzu 

Nagle wszyscy spojrzeli na Nowakowskiego.

- Stary, Ty się dobrze czujesz? Coś blady jesteś.

- Wszystko ok. Muszę tylko usiąść na sekundę.

Piotrek usiadł po turecku na podłodze i momentalnie stracił przytomność. 

- Piotrek! –krzyknęła przestraszona Kornelia

Mariusz przyniósł butelkę wody i delikatnie skropił mu twarz. Kłos podtrzymywał jego nogi w górze. Conte pobiegł po klubowego lekarza. 

- Piotruś… Ocknij się. –łkała Kori gładząc jego policzek

- Proszę się odsunąć. –po chwili zjawił się i lekarz

Andrzej praktycznie siłą musiał oderwać ją od chłopaka. 

- Karetka już jedzie. –zakomunikował Mariusz

- Karetka?! –przeraziła się jeszcze bardziej

- Spokojnie, tylko się nie denerwuj… -pocieszała ją Julka

Po kilku dłuższych chwilach Piotrek odzyskał przytomność. 

- Leż spokojnie. Nie wstawaj jeszcze. –polecił mu lekarz

Kornelia od razu znalazła się przy nim.

- Jestem tu. Jestem. –szeptała trzymając go za rękę

- Czy coś Cię boli? –pytał lekarz

- Ja… Nie wiem. Chyba nie. Nie bardzo wiem, co się stało…

- Zbladłeś, powiedziałeś, że musisz usiąść i nagle zemdlałeś. –wyjaśnił mu Karol

- Stary! Ty byłeś biały jak ściana! 

- Dzięki Zati, Ty to wiesz, jak człowieka pocieszyć... –palnął się w czoło Antiga

Piotrek zaczął powoli siadać, wciąż jednak podtrzymywany przez kolegów.

- Karetka zaraz tu będzie. –spojrzał za zegarek Falasca

- Karetka? Nieee… To nie jest konieczne. –zaczął się bronić Pit

- Nie żartuj nawet. Zrobią Ci przynajmniej podstawowe badania. W ogóle kiedy je robiłeś ostatnio? –Mariusz jak zwykle miał głowę na karku

- A bo ja wiem… No przed sezonem jakoś, jak wszyscy zresztą. 

- Ze zdrowiem nie ma żartów. Z dnia na dzień coś się może zmieniać. 

   Po kilku minutach dołączyli do nich ratownicy medyczni.

- Dzień dobry. Co się dzieje? –jeden z nich nachylił się nad Nowakowskim

- Już mi lepiej. Przepraszam, że zabraliśmy czas. 

- Proszę podać rękę. –mężczyzna zaczął sprawdzać mu tętno na nadgarstku- Przyspieszone. –pokręcił głową- Coś Pana boli? Może Pan wziąć głęboki oddech?

Piotr bez problemu wciągnął i powoli wypuścił z płuc powietrze.

- Był nieprzytomny przez dłuższą chwilę. –powiedziała Kornelia

- Rozumiem. –facet zapisał coś w papierach i zaczął mierzyć mu ciśnienie

Wszyscy w milczeniu obserwowali sytuację.

- Ciśnienie też Panu skoczyło. Niedobrze… Pojedzie Pan z nami.

- Nie, naprawdę to zbędne. Czuję się dobrze. Ostatnio też nic się nie działo. –na dowód tego Piotrek chciał wstać, ale od razy stracił równowagę. Dobrze, że Karol w porę go złapał.

- Właśnie widzę, jak dobrze. –stweirdził ratownik- Zabieramy Pana. 

- Pomogę Ci. –zaoferował Kłos

- Czy ja też mogę jechać? –domagała się Kornelia

- Pani jest z rodziny?

- To moja dziewczyna. –w duchu Piotrek cieszył się z brzmienia tego słowa

- Przykro mi. 

- Bardzo Pana proszę.

- Tylko najbliższa rodzina. Przepisy.

- Spokojnie Kornelia, pod halą mam auto. Pojedziemy zaraz za nimi. –wtrącił po angielsku Facu. 

Niewiele rozumiał po polsku, ale domyślił się, że nie chcą zabrać dziewczyny.

- Ileż można krew pobierać! –denerwowala się Kornelia, kiedy siedzieli na szpitalnym korytarzu

- Sorry? 

- Wybacz Facudno. –przerzuciła się na angielski- Zastanawiam się czemu to tak długo trwa…

- Może boi się igieł?

- Nie, na pewno nie. Piotrek jest dzielny. (przewiń 07:30)

- Oo chyba idzie. –Conte wskazał na gabinet zabiegowy

Piotrek usiadł na krzesełku obok nich.

- Trochę to trwało, bo robili mi jeszcze EKG, mierzyli ciśnienie kilka razy, osłuchiwali płuca. 

- A cos konkretnie powiedzieli?

- Trzeba zaczekać na wyniki. 

Piętnaście minut później został poproszony do lekarskiego.

- Proszę usiąść. 

- Dziękuję. Doktorze, co mówią wyniki?

- Nie podoba mi się ten nierównomierny rytm serca i ciśnienie. –mówił lekarz patrząc w papiery

- A krew?

- Na te wyniki trzeba zaczekać do jutra. Próbki zostały wysłane do laboratorium. 

- Czy muszę je odebrać osobiście? Widzi Pan, mieszkam w Rzeszowie, jesteśmy tu tylko przejazdem.

- Wiem, wiem, poznaję. –uśmiechnął się mężczyzna- Może to zrobić ktoś inny, ale w takim razie w zabiegowym trzeba poprosić pielęgniarkę o odpowiedni wniosek do wypełnienia. 

- Oczywiście. To wszystko? 

- Sugerowałbym zrobienie szczegółowych badań. Często takie utraty przytomności są wynikiem przemęczenia, ale nigdy nie możemy wykluczyć poważniejszych chorób. 

- Czasami lepiej tego nie wiedzieć. –próbował żartować Pit

- Ale chyba nie w przypadku sportowca.

- Dziękuję za poświęcony czas.

- Powodzenia i zdrowia życzę. 

 Widząc jak wychodzi, Kornelia i Facu poderwali się z miejsc.

- I? Co powiedział? –przytuliła go dziewczyna

- Nic szczególnego. To zwykłe przemęczenie.

- Badania nic nie wykazały?

- Trzeba na krew poczekać. Ale to napiszę pełnomocnictwo i Karol jutro odbierze.

- Może jednak nie wracajmy do Rzeszowa? Powinieneś odpocząć…

- Daj spokój, jest ok. Już i tak za długo nas nie ma. 

- Piotruś, proszę… To kilka godzin jazdy. A jak znowu się źle poczujesz?

- Nie martw się. –wziął ją za rękę.- Dziś wracamy do domu.

- Ale w takim razie ja prowadzę i nie chcę słyszeć słowa sprzeciwu.

W końcu wyszli ze szpitala i mogli wrócić do domu. Conte był tak uprzejmy i odwiózł ich pod Kłosowy adres.

- Gdybyście czegoś jeszcze potrzebowali, dajcie znać. –żegnał ich

- Dziękujemy za pomoc. 

Ledwo weszli do mieszkania zadzwonił Wlazły.

- Halo?

- No i jak? Wszystko w porządku?

- Lekarz twierdzi, że to przemęczenie. 

- Zostajecie do jutra przynajmniej?

- A w życiu. Piotrek się uparł i wracamy do Rzeszowa.

- Tylko przypilnuj, żeby na miejscu jeszcze raz badania zrobił. 

- No jasne. Mariusz?

- Tak?

- Coś chyba chciałeś powiedzieć? Jeszcze na hali?

- To może zaczekać. Jedźcie ostrożnie. 

- Dobrze. Zadzwonię już z domu.

- Trzymaj się i pozdrów resztę tej Waszej zgrai. 

  Dziewczyny przygotowały szybko obiad. Wydawało się, że Piotrek odzyskał siły. Spędzili razem jeszcze trochę czasu, ale popołudniu musieli się już zbierać.

- Tylko błagam, jedź ostrożnie. –prosiła Julka

- Tak jest. A Ty? Wracasz do Łodzi czy zostajesz tutaj?

- Wieczorem Karol mnie odwiezie. 

- Rozumiem. Wy też na siebie uważajcie. I wpadnijcie teraz do nas koniecznie!

- Się rozumie. –uśmiechal się Karol na samą myśl o wycieczce- Aaaa, byłbym zapomniał.

Wyciągnął z torby koszulkę i wręczył Piotrkowi.

- To w ramach niespodzianki dla tej dziewczyny ze stacji. Wiem, że z zeszłego sezonu, ale tylko taką udało mi się znaleźć w biurze klubu. Następnym razem ogarnę jakąś piłkę czy coś.

- No no, nie spodziewałem się, że będziesz pamiętał. –ucieszył się Piotrek

- Widzisz jaki Ty i Twoje dobre serce macie na mnie wpływ? –przybili piątki

- Dobra, musimy lecieć… -westchnęła Kori- Mam nadzieję, do szybkiego zobaczenia!

Wymienili uściski i rozstali się w dobrych humorach.

Kornelia, mimo protestów swojego chłopaka, zajęła miejsce kierowcy i odpaliła silnik. Piotrek włączył radio i słuchając ulubionych piosenek przemierzali kolejne kilometry.

Nie wiedzieli jeszcze, jaka niespodzianka czeka ich na miejscu…






---------------
Hello again! Jestem. Żyję. Piszę.
Dziękuję, że wciąż na mnie czekacie ;*
Enjoy!