Waiting

  Następnego ranka Piotr obudził się w lepszej formie. Z uśmiechem otworzył oczy. 

- Dzień do- Kornelka? –miejsce obok było puste

Wstał więc szybko i udał się do kuchni.

- Wystraszyłaś mnie. –podszedł do dziewczyny, stanął za nią i mocno objął w pasie

- Dzień dobry. –przywitała go

- No teraz już dobry. –dostała buziaka w czubek głowy

- Wyspałeś się?

- Jak nigdy!

- To dobrze. Musisz nabrać sił. Zrobiłam Ci śniadanie. –wskazała na stół

- Nie zjesz ze mną? –zapytał Piotrek widząc tylko jedno nakrycie

- Nie jestem głodna.

- Kori?

- Hmm?

- Coś się stało?

- Nie, po prostu nie chce mi się jeść.

- Ale kawę pić możesz? –popatrzył na nią znacząco

Ta jednak wzruszyła tylko ramionami.

Chłopak w milczeniu zjadł przygotowane kanapki i owoce. Czuł, że coś jest nie tak. Nie chciał tylko naciskać czy zmuszać jej do wyznań. Pijąc drugi już kubek gorącej herbaty powiedział:

- Jedziesz ze mną na Podpromie? 

- Gdzie? –zdziwiły ją jego słowa

- No wiesz… Podpromie? Mekka polskiej siatkówki klubowej? Hala sportowa? Twierdza Mistrza Polski?

- Ty sobie chyba żartujesz.

- No jasne. –uśmiechnął się- Przecież wiem, że hala w Katowicach tez jest mega. Nie raz już Spodek odleciał!

- Piotrek, ja mówię poważnie. Ty chyba żartujesz. Nigdzie nie jedziesz. 

- Mam trening przed południem.

- Na który nie idziesz.

- Muszę, nie ma opcji. Wagary się skończyły.

- A zaczęło się zwolnienie.

- Co proszę?

- Idziemy do lekarza. –oznajmiła mu stanowczo

- Źle się czujesz?

- Nie.

- To po co?

- Bo Ty się źle czujesz.

- Ojj oj nie przesadzajmy. 

- A kto stracił przytomność wczoraj?

- Robisz widły z igły, czy jak to się tam mówi.

- Z igły widły jeśli już. A mówiąc o igłach, to właśnie Ignaczak zabronił Ci przyjeżdżać.

- Słucham?!

- Słuchaj dalej. Zadzwonił rano zapytać czy już wróciliśmy i kiedy się widzimy. Powiedziałam mu o Twoim stanie.

- Moim stanie? –prychnął- Niby jakim?

- Piotruś, -podeszła do niego i przytuliła zaplatając ręce wokół jego szyi- nie lekceważ tego. Jeśli się okaże, że to tylko przemęczenie, super. Tylko pomyśl, co jeśli przyczyna jest inna? Będę spokojniejsza jeśli zrobisz badania..

- Ale pójdziesz ze mną…?

- No pewnie! –pocałowała go z uśmiechem

  Dokładnie o godzinie trzynastej stawili się w jednej z rzeszowskich przychodni na umówioną kilka godzin wcześniej wizytę. 

- Pan Nowakowski? Zapraszam. –wychyliła się z gabinetu młoda, atrakcyjna pani doktor

Kornelia zmierzyła ją od stóp po czubek głowy. 

- Hmm może jednak poczekamy z tymi badaniami?

- Co? Dopiero co tak Ci na tym zależało… -nachylił się nad nią Piotrek

- Dziś i tak nie ma Twojego lekarza. –kręciła nosem

- Ale każdy inny może wystawić skierowanie na badania. 

- No nie wiem…

- Co jest? 

- Oj no nie podoba mi się ona… -szepnęła

- Haha nie mów mi tylko, że jesteś zazdrosna. –uśmiechnął się szerzej

- Ja?! Nie! Skądże. –załozyła nogę na nogę

- Słuchaj, dla mnie mogłaby tam być nawet Mielcarz czy Radwańska, to i tak nie miałoby znaczenia. Liczysz się Ty i tylko Ty. Od zawsze. –złożył delikatny pocałunek na jej ustach i zniknął za drzwiami gabinetu. 

  Lekarka usiadła przy niewielkim biurku i wskazała na krzesło obok. 

- Możemy tu poprosić Pańską dziewczynę, jeśli Pan chce. –uśmiechnęła się

- Wolę jej niepotrzebnie nie denerwować.

- Rozumiem. W takim razie czym mogę służyć?

- Bo widzi Pani… Ja nikomu nie mówiłem. Chyba mam problem. Czasami miewam zawroty głowy czy takie dziwne uczucie w klatce piersiowej. To znaczy do tej pory było wszystko ok, ale wczoraj gorzej się poczułem. Nagle straciłem przytomność. Od razu zrobiono mi kilka badań. Lekarz nie był zadowolony z ich wynikow i kazal powtórzyć. Liczę, że to tylko z przemęczenia, ale wie Pani… Tyle się słyszy o różnych chorobach, które pojawiają się nagle. Wolę dmuchać na zimne. 

- Jako sportowiec musi Pan dbać o zdrowie szczególnie. Proszę mi pokazać te poprzednie wyniki. Hmm… -zapoznała się z wynikami- Pobierzemy krew, zrobimy EKG. Bardzo proszę. –wręczyła mu odpowiednie skierowania- Piętro wyżej może się Pan zgłosić a później zapraszam do mnie.

  Nowakowski podziękował i wyszedł z gabinetu. Widząc go Kornelia od razu zerwała się z miejsca.

- I co?

- Jeszcze nic. Idziemy na górę na badania. 

Dziewczyna chwyciła go pod rękę i schodami weszli piętro wyżej.

Kiedy Piotr poddał się odpowiednim czynnościom, wrócili pod lekarski.

- Zaczekasz na mnie jeszcze chwilę?

- Pewnie. –uśmiechnęła się

Zapukał i po usłyszeniu „proszę” otworzył drzwi.

- Ach to Pan, zapraszam. I co my tu mamy? –wyciągnęła rękę po odczyt badania serca

Uważnie przyglądala się wszystkim parametrom.

- A jak się Pan czuje teraz?

- Chyba w porządku.

- Chyba? Oddycha Pan swobodnie? Nie czuje Pan przyspieszonego rytmu serca? Nie zmęczył się Pan chociażby wejściem po schodach?

- To ostatnie się zgadza. 

- Tak myślałam… Zmierzę jeszcze ciśnienie. 

Wyciągnęła sprzęt i kazała usiąść mu wygodnie. 

- Nieco podwyższone. –dodała po chwili

- Coś mi jest?

- Zaczekamy do jutra na wyniki badań krwi. 

- A na ten moment co może Pani powiedzieć?

- Nie podoba mi się, jak pracuje Pańskie serce. Nigdy nie miał Pan problemów? A może ktoś w rodzinie chorował?

- Chyba babcia miała jakieś problemy, ale nie wiem dokładnie.

- Rozumiem. –notowała coś w jego karcie- Powiem wprost. Domyślam się, że prowadzi Pan zdrowy i regularny tryb życia, co tym bardziej mnie dziwi.

- Nie wiem czy do końca Panią doktor rozumiem.

- Na ogół w takich przypadkach przyczyną jest właśnie niezdrowy tryb życia, zła dieta, brak aktywności fizycznej. No ale w medycynie niczego nie można być nigdy pewnym.

- Zaraz zaraz… To znaczy, że po tym EKG znalazła mi Pani chorobę?

- Nie wykluczam tego, ale też nie potwierdzam. Migotanie przedsionków, oczywiście odpowiednio leczone i kontrolowane, ustępuje samoistnie. 

- Ale nie ma Pani pewności, ze właśnie to mi dolega?

- No nie mam. Dlatego też muszę założyć Panu Holtera. 

- Holte-co założyć?

- Badanie metodą Holtera polega na monitorowaniu pracy serca w określonym czasie. Zazwyczaj podłącza się go na dobę. W niczym nie przeszkadza. Można, a nawet należy, podejmować codzienne aktywności. Wtedy obraz badania jest najbardziej miarodajny. 

- Czyli chce mi Pani na dwadzieścia cztery godziny założyć jakieś kabelki?

- Krótko mówiąc tak.

- Co z treningami w takim razie?

- Póki niczego nie jestem w stanie powiedzieć na sto procent, nie ma co do nich przeciwwskazań. Aczkolwiek prosiłabym, żeby się Pan nie przemęczał, dobrze?

- Postaram się. 

- Tylko musi się Pan liczyć z tym, że jeśli jednak moje obawy się potwierdzą… -wzięła oddech- Pana pobyt na boisku może nieco zmienić charakter.

- Czyli… Czyli chce Pani powiedzieć, że mogę zaprzyjaźnić się z kwadratem, tak?

- Nie mówię, że od razu czy na stałe. Na jakiś czas. Za jakiś czas. 

- Jestem potrzebny drużynie… -zmartwił się

- Proszę ze mną do zabiegowego. –chciała zmienić temat

Wyszli razem w gabinetu.

- Co mówią wyniki? –od razu zapytała Kornelia

- Potrzebne nam jeszcze jedno badanie. Zapraszam do gabinetu obok. 

- Zaraz wrócę. –Piotrek pocałował swoją dziewczynę w rękę

  Po kilku minutach był już wolny.

- Na tym formularzu proszę dokładnie zapisywać co i jak długo Pan robił w ciągu tej doby. 

- Oczywiście. Dziękuję i do widzenia.

- Do zobaczenia. –pożegnała się z nimi lekarka

Na parkingu Kornelia zapytała:

- Jesteś pewien, że możesz prowadzić?

- Pewnie. Poza tym mam prowadzić swój normalny tryb życia. –otworzyl dla niej drzwi swojego auta

- Coś konkretnego w ogóle powiedziała?

- Wszystko zależy od tego badania. 

- I naprawdę nic nie powiedziała?

- Nic. –skłamał Piotr- Nie martw się. Jedziemy na halę?

- A może do domu? Już i tak trening się skończył. –spojrzała na zegarek

- W sumie racja. Jemu obiad u mnie?

- Czemu nie. 

Zapięli pasy i pojechali do Piotrka.

Ledwo przekroczyli próg w mieszkaniu rozdzwonił się telefon domowy.

- Halo?

- Piotruś? Piotruś! No ileż można do Ciebie dzwonić. Co się dzieje?

- Nic Mamo, a co ma się dziać?

- Martwię się dziecko o Ciebie.

- Jest ok, naprawdę. Właśnie obiad będziemy robić.

- My? 

- No tak. Kornelka jest u mnie. 

- Może w końcu przyjedziecie do nas?

- A chciałabyś?

- Oczywiście, że tak!

- Może w Święta?

- Synku, ale to tyle czasu jeszcze…

- Teraz tak średnio możemy się wyrwać z Rzeszowa. Ja mam treningi, Kori studiuje.

- No tak, tak, rozumiem. Mimo wszystko, czekamy tu na Was!

- Miło to słyszeć.

- Tylko zjedzcie coś porządnego a nie jakieś śmieciowe jedzenie…

- Dobrze Mamo, ugotujemy normalny obiad. –Piotr przewracał oczami

- Całuję Was.

- My Ciebie też. 

Po odłożeniu słuchawki Piotrek dołączył do Kornelii w kuchni.

- A co Ty tu robisz? 

- W zamrażarce była pierś kurczaka. Nawet nie wiesz co masz w kuchni. –pokazała mu język

- Jemy z ryżem? 

- I marchewką?

- Nie mamy marchewek…

- To skoczę zaraz do sklepu. 

Chłopak zablokował jej przejście.

- Nie Kochanie, ja pójdę. 

- Ale…

- Ja szybko kupię co trzeba, a Ty się rozgość tutaj.

- Przyznaj po prostu, że nie chce Ci się gotować. –uśmiechnęła się kładąc ręce na biodrach

- No tak troszeczkę… O! Kupię Ci czekoladki! –jak szybko to powiedział, tak szybko się zwinął.

- Faceci. –westchnęła Kornelia i zabrała się za przygotowanie posiłku

  Mijały kolejne długie minuty. Kurczak był już prawie gotowy. Ryż potrzebował jeszcze kilku chwil. A Piotrek wciąż nie wracał. Kornelia próbowała dodzwonić się do niego, lecz bezskutecznie. W głowie mimowolnie tworzyła czarne scenariusze.
Wyłączyła wszystko, ze stołu zgarnęła klucze i wyszła z mieszkania. Nie wiedziała wprawdzie, do którego sklepu mógł pójść Piotrek, jednak to jej nie przeszkadzało. Postanowiła go poszukać.
Zbiegając po schodach nie miała jeszcze pojęcia, co czeka ją na zewnątrz. 

  

--------------
Oddaję w Wasze ręce kolejny wpis ;)
Enjoy!

PS. Powoli, no dobra, bardzo powoli, nadrabiam wszelkie zaległości. Jeśli jeszcze do kogos nie dotarłam, przepraszam ;*
Mam teorię: im rzadziej dodaję, tym częściej Wy komentujecie... Jak to jest? ;)

PS 2. Pozdrawiam koleżankę po fachu ;)
Czytajcie, zaglądajcie, komentujcie!