- What would you do?

- Piotrek nie wygłupiaj się, aż tak się chyba nie zmieniłam. -zaśmiała się Ala

Kornelia patrzyła na Nowakowskiego pytająco.

- Po prostu się Ciebie nie spodziewałem… Kochanie! -dodał szybko, przytulił dziewczynę i wyszeptał coś do ucha

- Jak treningi? -zapytała niepewnie Ala

- W porządku. Andrea daje wycisk jak zwykle. Aaaa poznaliście się? Ala kochanie pozwól, to jest Kornelia, moja przyjaciółka, i jej chłopak Aleks. -Piotr wyraźnie zaakcentował słowo „chłopak”…

- Miło mi. -Ala każdemu z nich podała rękę i wymienili uściski.

- Pewnie jesteś zmęczona po podróży? -zauważyła Kornelia

- Trochę. Chciałam zrobić mojemu Piotrusiowi niespodziankę. -uśmiechnęła się zalotnie

- No i udało Ci się! –nie krył zaskoczenia Nowakowski- Tęskniłem.

- Ja też. -dziewczyna pocałowała go w policzek

- To ile już jesteście razem? -dociekała Kori

- Pół roku. -bez zastanowienia odpowiedziała Ala

- Miesiąc. -w tym samym momencie powiedział Piotrek

Kornelia tylko się roześmiała i popatrzyła na siatkarza.

- Chyba powinniście ustalić wspólną wersję. -stwierdziła z ironią

- Pół roku temu spotkaliśmy się po dość długiej przerwie. A faktycznie miesiąc temu postanowiliśmy spróbować jako para. Znamy się od dziecka. Dlatego już straciłam rachubę. -od razu wyjaśniła Ala

- To brzmi logicznie. -wtrącił Aleks

- Ale jednak dziwnie. Która dziewczyna nie pamięta stażu swojego związku?

- Kornelia, proszę Cię, odpuść. O co Ci właściwie chodzi? -martwił się Serb

- O nic. -wzruszyła ramionami i posłała niemal mordercze spojrzenie Piotrkowi

- Dobra, sam polecę do tego sklepu. -postanowił nagle Zati

- Pójdę z Tobą! -dogoniła go Kori- Kochanie spotkamy się w środku. Chcesz coś na drogę?

Aleksandar machnął tylko ręką i wrócił do ośrodka.

Niewiele rozumiał z tej sytuacji, ale wolał nie wdawać się w niepotrzebne dyskusje.

  W drodze powrotnej Kornelia zagadała Pawła:

- Kto to jest? Ta Ala?

- A bo ja wiem… To znaczy… No dziewczyna Pitera. Ale ja jej osobiście nie znam zbyt długo. Nie było okazji. -wyjaśnił zmieszany

- Długo są razem?

- Znają się od dzieciaka, tyle wiem.

- A od kiedy tak naprawdę są parą?

- Kori, nie mam pojęcia… Nie znam biografii Cichego. Myślę, że sama powinnaś z nim pogadać jeśli chcesz się czegoś dowiedzieć.

- Nie chcę…

- Akurat.

W milczeniu wrócili do spalskiego ośrodka.

Przy wejściu głównym wpadła na nich Julka.

- Co tam? Jak tam? -zapytała niewinnie

- A co ma być?

- Zati, co ona taka nie w humorze?

- Cichego zapytaj. -powiedział Paweł i odszedł w kierunku swojego pokoju

- Kori, co jest?

- A co ma być?

- Nie powtarzaj się tylko mów. Znam Cię.

- Przyjechała Ala.

- Kto to jest Ala?

- No właśnie…

- Ta Ala?! -krzyknęła po chwili Julka

- Ciszej kobieto! Chcesz, żeby pół ośrodka wiedziało, że jestem zazdrosna?

- Czyli jesteś! -klasnęła w dłonie jej przyjaciółka

- Zresztą nieważne, idę do Alka. -powiedziała zostawiając ją samą

*****

- Kaaaaaroooool! –krzyczała już na korytarzu

- Co się dzieje? Pali się?! –Kłos wybiegł z pokoju w samym ręczniku

- Nie wariacie! Lepiej! –pocałowała go

- Nie kumam…

- Kornelia jest zazdrosna!

- I to Cię tak cieszy? -weszli do środka

- O Piotrka! -dziewczyna nie przestawała piszczeć z radości

- Aaa…. Ale to jak… Stało się coś? Czy to jakoś nagle?

- Przyjechała jakaś Ala i Kori się wyraźnie wkurzyła.

- Jaka Ala?

- No nie wiem, podobno to jego dziewczyna.

- Wysoka? Blondynka? Ładna? -wymieniał

- Za tą ładną dostaniesz. -rzuciła w niego poduszką- A reszta się zgadza.

Karol zaczął się śmiać.

- I co się cieszysz jak mysz do sera?

- Julka, wiesz kto to jest?

- No oświeć mnie geniuszu.

- Ala to nasza wspólna znajoma. Bardziej Piotrka w sumie. Znają się od dziecka. Mieszkali obok siebie czy coś. Ja ją poznałem dopiero w liceum. Też gra w siatkę. Cały czas mieszka w Warszawie. Czasami się nawet widujemy jak jestem u rodziców.

- No ale są razem czy nie?

- Szczerze? Idę o zakład, że to ustawka.

- Co robimy?

- My?

- No trzeba to ogarnąć w końcu, bo widzisz, że sami nie dają rady.

- Juleczka… nie wtrącajmy się lepiej.

- Nie chcesz pomóc przyjaciołom?

- Chcę, ale nie w ten sposób. Sami muszą się dogadać.

- Ale im nigdy nie jest po drodze!

- Ale to ich życie…

- Gdybyśmy my byli w takiej sytuacji, nie chciałbyś, żeby ktoś nam pomógł się dogadać?

- To nie tak…

- A jak? Ja wykorzystałabym wszelkie możliwości, skorzystałabym z każdej pomocy. I cieszyłabym się, że komuś zależy na moim szczęściu.

- Tyle, że my nie jesteśmy na ich miejscu.

- Aha, czyli gdybyśmy byli nic byś nie zrobił?

- Skarbie, nie łap mnie za słówka.

- Nie skarbuj mi tutaj.

- Julka, proszę, nie kłóćmy się. -próbował ją przytulić

- Zostaw mnie. Lepiej mi odpowiedz. Co byś zrobił, gdybyśmy my byli w takiej sytuacji jak Nowakowscy?

- Nie chciałbym, żeby ktoś się wtrącał do mojego życia.

- Nie wiem jak Ty, ale ja nie zamierzam tego tak zostawić.

Wkurzona wyszła z pokoju trzaskając drzwiami.

- O Bartman, dobrze, że Cię widzę. -zaczepiła atakującego przy wyjściu- Wybierasz się gdzieś?

- Szedłem na spacer.

- Super, to chodźmy. -pociągnęła go za ramię

- Samotny spacer… -dodał po cichu, jednak nie doszło to do uszu Julki

  Przez kilka minut szli w milczeniu. Nagle Julka zatrzymała się i usiadła na jednej z ławek daleko od ośrodka. Gestem poleciła zrobić to samo Zbyszkowi.

- Dobra, tu możemy spokojnie pogadać.

- Co jest?

- Wiem, że mnie nie lubisz. Tak jak i Kornelii.

- To nie tak, że Was nie lubię. Nie lubię sytuacji, w której Kornelia postawiła Pita.

- Gdybyś miał szansę to odkręcić, spróbowałbyś?

- Jeszcze pytasz? Pewnie!

Julka poklepała go po ramieniu.

- Przynajmniej jeden okazał się być facetem.

 Zbyszek popatrzył na nią zdziwiony.

- Na Karola nie mogę w tej kwestii liczyć. -wyjaśniła

- A co niby ja mam zrobić? Przecież ich nie zamknę pod kluczem na dwadzieścia cztery.

- Hmmm… Kusząca sugestia!

- Julka, nie zapędzaj się. Jeśli chcemy coś osiągnąć, musimy wszystko dobrze zaplanować.

*****

  Kornelia weszła do pokoju Serba. Ten leżał na łóżku ze wzrokiem wbitym w sufit.

- Co jest? -zapytała siadając obok

- Ty mi powiedz.

- Nie rozumiem…

- No ja też wyobraź sobie. Co to miało być? Czemu tak się wkurzyłaś tą całą Alą? Czemu ich tak przepytywałaś? I po co poszłaś z Zatorskim do sklepu?

- A po co się chodzi do sklepu głuptasie? Po bułki. -uśmiechnęła się i pomachała mu reklamówką z zakupami.

- Nie rozumiem co się ostatnio dzieje.

- Ja chyba też nie… -przyznała w końcu

- Chcemy być razem?

- To stwierdzenie czy pytanie?

- Dla mnie stwierdzenie. Dla Ciebie pytanie…

- Alek, przecież wiesz, że-

- Że mnie kochasz?

- Właśnie.

- Nie wiem. Wiem, że zachowałem się jak palant. I to nie jeden raz. Czasu nie cofnę, ale chcę wszystko naprawić. Zastanawiam się tylko czy i Ty chcesz tego samego…

Aleks wstał i schował ostatnie rzeczy do walizki.

- Wyjeżdżam. Wracam z drużyną do Serbii.

----------------

Przeżyłam pierwszy tydzień sesji. Jeszcze drugie tyle i będziemy się widywać codziennie! 

Cieszycie się? :)

Enjoy!

Facebook czeka :)

@EDIT
Zapraszam na czwóreczkę, http://us-against-the-world-xx.blogspot.com/2013/06/4-making-decisions-doesnt-have-to-be-so.html