Emptiness

 Piękny słoneczny dzień. Dziewczyny siedziały w parku. Ostatni wakacyjny dla nich weekend.

- W poniedziałek zaczyna się rok akademicki... Boisz się?

- Julka! A czego tu się bać?

- No wiesz... Będziesz studiować sama. Ja w Łodzi, Wojtek w Krakowie... Z naszego ogólniaka nikt nie wybrał Rzeszowa. Ja bym się bała.

- Też się trochę stresuję, ale wiem, że mam tu na kogo liczyć. Jest Krzysiek, Grzegorz, Paul.

- Piotrek. -dodała Julka

Kornelia tylko wzruszyła ramionami.

- Nie rozmawiacie?

- Nie mamy kontaktu od kilku tygodni. Od Spały go nie widziałam tak naprawdę.

- Kori... Tak nie można.

- Nie zaczynajmy tego tematu.

  Wieczorem dziewczyny bawiły się w jednym z rzeszowskich klubów.

- Musisz się trochę rozerwać. -mówiła Julka

- Szkoda, że jutro już wracasz.

- Karol płacze mi do telefonu. -zaśmiała się- Poza tym muszę się przygotować do pierwszego dnia na uczelni.

- Wiem...

- Idziemy potańczyć? -zapytała Julka kończąc picie swojego soku

Kornelia bez słowa, ale z uśmiechem, wstała i pociągnęła przyjaciółkę na parkiet.

Bawiły się w najlepsze. Wsłuchiwały się w słowa swoich ulubionych piosenek i tańczyły do ich rytmów. Wszystko wydawało się tego wieczoru układać. Zero zmartwień. Zero problemów. Zero zbędnych stresów. Dziewczyny chciały nacieszyć się swoją obecnością, spędzić ze sobą ten ostatni weekend wakacji. Nie wiedziały, kiedy znów będą mogły się zobaczyć.

Wszystko grało. Do czasu...

Dziewczyny usiadły przy wolnym stoliku w rogu sali.

- Idę po sok, chcesz coś?

- Nie, dzięki. Posiedzę tu, nogi mi odpoczną. -uśmiechnęła się Julka

Kornelia podeszła do baru.

- Poproszę sok pomarańczowy! -próbowała bezskutecznie przekrzyczeć muzykę.- Haloo!

Zrezygnowana oparła się o barowy długi stół.

- Sok pomarańczowy dla tej Pani! -usłyszała nagle za plecami.

Wzdrygnęła się. Sytuacja się powtarza? Już kiedyś, dawno temu, ktoś zamówił dla niej ten cholerny sok. Tylko wtedy wszystko wyglądało inaczej. Dziwny dreszcz przeszedł całe jej ciało. Wszystkie wspomnienia wróciły. Wszystko, co stało się te kilka tygodni temu.

- Się robi! -od razu zareagował barman i po kilku chwilach postawił przed dziewczyną zamówiony napój.

- Proszę. -odezwał się ktoś za nią.

Jednak bała się odwrócić. Co dopiero odezwać...

Chłopak to wyczuł.

- Dla mnie duże piwo. -zwrócił się do mężczyzny za barem.

Chwilę później odebrał swoje zamówienie.

- Już sobie idę, spokojnie. -powiedział sucho.

Kornelia wzięła głęboki oddech. Odwróciła się, ale chłopaka już nie było. Upiła kilka łyków i wróciła do Julki.

-Wyglądasz jakbyś ducha zobaczyła...

- Możemy iść?

- Tańczyć?

- Do domu. -Kornelia chwyciła swoją torebkę i zaczęła wychodzić.

Dopiero na zewnątrz dogoniła ją zaniepokojona Julka.

- Ej, co jest? -złapała ją za rękę

- Nic. Wszystko. Nie wiem...

W milczeniu wróciły do domu.

  Następnego ranka dziewczyny obudził dzwonek do drzwi.

- Idęęę... -mówiła Kornelia zakładając na siebie szlafrok

- Dzień dobry. Pani Kornelia Kowal? -przywitał ją młody chłopak

- Tak, a o co chodzi?

- To dla Pani. Proszę pokwitować.

- Dziękuję.

- Miłego dnia.

- Wzajemnie. -zamknęła drzwi

Julka zdążyła też wstać. Nastawiała właśnie wodę na herbatę, kiedy Kornelia weszła do kuchni.

- Ooo matko! Jakie piękne! Od kogo?

- Od Alka. -przeczytała bilecik- ‘’Miłego dnia! Całuję, Twój A.”

- Stara się... -przyznała niechętnie Julka

- Oj tak. Codziennie do mnie pisze albo dzwoni. Pyta co słychać, chce być na bieżąco.

- Czyli jesteście razem? A co z klubem? Zostaje w Bełchatowie czy przenosi się do Rzeszowa?

- Nie... Na razie daliśmy sobie trochę czasu. To znaczy... -zawiesiła na chwilę głos- Próbujemy być razem, mimo odległości.

- Odległości?

- Alek będzie grał we włoskim klubie.

- Nie ogarniam.

- Ja momentami też, ale jest dobrze. Jest naprawdę dobrze. Zmienił się.

- I to wszystko zmienia? Chodzi mi o to, że dajesz mu szansę... Mimo przeprowadzki tak daleko?

- Chce spróbować. Żałuje tego, co się kiedyś działo, tych tajemnic. Każdego dnia zapewnia mnie, że tęskni, że mu zależy... To co miałam zrobić? Powiedziałam, że dam nam szansę.

- A chcesz tego? Czy robisz to tylko ze względu na niego?

- Nie drąż tego tematu.

- Chcę tylko, żebyś była ze sobą szczera.

- Układa się? Układa. Nie psujmy tego. On naprawdę się stara.

- Pit też by się starał, gdybyś tylko dała mu szansę... -dodała po cichu Julka.

- Słyszałam. -wzruszyła ramionami

- Ktoś kiedyś powiedział, że "Zbyt często udajemy obojętność by nie ujawnić, że na kimś nam zależy."

- Pani filozof, może zmienić kierunek powinnaś? 

  Wieczorem Kornelia odprowadziła przyjaciółkę na dworzec.

- Daj znać, jak dojedziesz.

- No pewnie! -uściskała ją

Długo nie mogły się rozstać.

- Muszę wsiadać. -spojrzała na zegarek Julka

- Odzywaj się często. -przytuliła ją ostatni raz.

Kornelia czekała aż autobus odjedzie.

Nie chciała szybko wracać do pustego mieszkania. Wybrała długi spacer.

Szła powoli rzeszowskimi ulicami. Mimo późnej godziny nie bała się. Życie w mieście na dobrą sprawę dopiero się rozkręcało. Zwłaszcza przy sobocie. Mijała ludzi zmierzających do miejscowych klubów. Sama jednak nie miała ochoty na zabawę. Normalnie pewnie weszłaby gdzieś chociaż na kilka minut, oderwać się od szarej rzeczywistości, pozwolić by głośna klubowa muzyka zagłuszała jej myśli. Ale nie dziś. Teraz chciała pobyć sama.

W międzyczasie dostała smsa od Serba.

- Jeśli jeszcze nie śpisz, to dobranoc. Jeśli śpisz i przeczytasz rano to dzień dobry ;*

- Wracam do domu. -odpisała

- O tej porze?

- Odprowadzałam Julkę na dworzec.

- Rozumiem. Wszystko u niej ok.?

- Tak, nie może doczekać się początku zajęć. No i stęskniła się za Karolem.

- Ja też za Tobą tęsknię.

- Wiem.  

- Przyjedziesz do mnie?

- Nie mogę, zaczynam zaraz studia...

- Więc w pierwszym wolnym terminie.

- Zobaczymy.

- Jeśli sama nie przyjedziesz, sam po Ciebie przylecę ;)

- No to chyba na to poczekam ;)

- Zgoda. A teraz nie przeszkadzam Ci, wracaj do domu. Tylko uważaj na siebie.

- Ty też.

- Odezwę się jutro ;*

Kornelia wrzuciła telefon do kieszeni.

- Ała! -krzyknęła nagle

- Nic Ci nie jest? -przeraził się chłopak- Kornelia?! Co Ty tu robisz o tej porze?

- A Ty Grzesiu zawsze wpadasz na ludzi o tej porze? -uśmiechnęła się na jego widok

- To Ty nie uważasz i patrzysz na wyświetlacz zamiast pod nogi, ale przemilczę ten drobny szczegół. Więc? Co tu robisz?

- Wracam z dworca.

- Myślałem, że Julka dłużej zostanie.

- Tak wyszło. A Ty?

- Spaceruję. Nie mogłem spać.

- Ja też bym nie zasnęła...

- To może herbata? Masz ochotę?

- A wiesz, że chętnie? -ucieszyła się, że nie będzie musiała siedzieć sama w czterech ścianach

- Zapraszam do mnie. To tylko dwie ulice dalej.

Faktycznie po kilku minutach byli na miejscu.

- Rozgość się.

- Przytulnie tu. -rozglądała się dookoła.

Dziewczyna pomyślała, że chyba będzie u Resoviaka częstym gościem. Od razu poczuła się swobodnie w tym jego mieszkaniu. Panowała tu przyjazna atmosfera, co dało się odczuć na wiele sposobów. Nie myślała o problemach, nie zastanawiała się po co, na co i dlaczego dzieje się tak a nie inaczej. Po prostu cieszyła się chwilą. 

Na ścianach w pokoju gościnnym znajdowało się mnóstwo zdjęć. Z sezonu klubowego i reprezentacyjnego. Ze wspólnych wakacji i wyjazdów, z kumplami, fotografie tak zwane "po godzinach". 

Kilka chwil później pili już herbatę z cytryną.

- Jak tam?

- A tam? -odruchowo zażartowała

- Wiesz o co mi chodzi. 

- No co mam Ci powiedzieć... Nie rozmawiamy, nie widujemy się.

- Chciałabyś to zmienić? -dopytywał

- My chyba już mieliśmy szansę, żeby to wszystko ogarnąć, wyprostować. Wtedy w Spale.

- Nie udało się?

- Nie chcę o tym gadać...

Zmienili temat.

Po dobrej godzinie rozmów o wszystkim i o niczym, Grzegorz odprowadził Kornelię do domu.

- Dziękuję za miły wieczór. -uśmiechnął się

- To ja dziękuję za uratowanie mnie od zbyt wczesnego powrotu do pustego domu. -ziewnęła 

- No to cieszę się. W sumie ja też teraz lepiej zasnę na pewno. Musimy to kiedyś powtórzyć!

- Koniecznie. 

- Tylko nie spaceruj już sama o takich godzinach.

- Przecież nic mi się nie stało. Zresztą to nie pierwszy raz.

- Lepiej dmuchać na zimne. -pokręcił głową

- Dobrze Panie Kosok, następnym razem, kiedy najdzie mnie ochota na nocny spacer po Rzeszowie, od razu dzwonię do Ciebie.

- Umowa stoi. -podali sobie ręce

- Dobranoc.

- Dobranoc Mała. -pożegnali się

Kornelia faktycznie od razu się wykąpała i wskoczyła do łóżka.

Jedyne co jej towarzyszyło to pustka. Ogromna pustka.

Nie tylko w mieszkaniu, ale i w niej samej.

Myślami wracała do Alka. 

Do Piotra.

Do Spały...

------------

Witajcie! :) Wróciłam do Was z takim sobie oto rozdziałem... Same oceńcie.
Em, troszeczkę Aleksa specjalnie dla Ciebie ;*

Enjoy!

PS. Mam do nadrobienia sporo Waszych zaległości, więc proszę o cierpliwość i wyrozumiałość ;)

@EDIT:
Jeśli macie ochotę pojaiwła się szóstka na Us against the world..
;)