Epilogue

Kornelia kończyła przygotowywać obiad w kuchni. 

- Mamusiu! Mamusiu szybko! –krzyczał maluch z pokoju

- Jestem, jestem. –Kornelia weszła do nich- I jak?

- Jes druga pserwa dla nas! –wtrąciła dziewczynka skacząca na łóżku

- No to super! –cieszyła się z nimi

Wspólnie oglądali mecz Serbia vs Polska.

Patrząc na roześmiane maluchy myślała o wszystkim, co się do tej pory wydarzyło. 

Kiedyś inaczej myślała o siatkówce. Razem z Julką wzdychały do swoich ulubieńców i żałowały, że w ich mieście nie ma drużyny.

Z czasem wszystko się zmieniło.

Pierwsze spotkanie z Aleksandarem w Lublinie. 

Wtedy jeszcze myślała o dziennikarstwie, studiach w Łodzi.

Później była wycieczka do Rzeszowa. 

Piotrek…

Pierwsza wizyta na Uniwersytecie Rzeszowskim.

Poznanie zawodników i sztabu Resovii.

Wszystko się skomplikowało…

Tyle się wydarzyło od tamtego czasu!

Była w Paryżu. Odnowiła kontakt z bratem.

W międzyczasie myślała o przeprowadzce do Bełchatowa, później Rzeszowa. Po drodze jeszcze była Francja, Rosja.

Poznała wielu wspaniałych ludzi. 

Nie zawsze było kolorowo.  Bo czym byłoby życie bez problemów? 

Jednak w końcu się udało. 

Znalazła się w miejscu, w którym w końcu czuła się szczęśliwa. Mieszkali w domu pod miastem. Miała kochającą się rodzinę. Wspaniały mąż. Dwójka dzieci, przynajmniej na razie.

- Taaaaaaaaaaaaaaaaaaaak! –skakały z radości dzieci, co wybiło ją z rozmyślań

- Udało się! –w pokoju rozniosło się echo komentatorów- Po raz kolejny zdobywamy złoto Ligi Światowej, gładko wygrywając z Serbami całe spotkanie 0:3!

Maluchy spojrzały na swoją mamę.

- To znaczy fajnie, ze Polska wygrała. –odezwał się chłopiec- Ale smutno, ze Serbia nie…

- Tak Piotrusiu, wiem, o co Ci chodzi. –poglaskała go- Trzeba się cieszyć z wygranej swojego kraju, ale przeciwnikowi nie życzy się źle. Mimo wszystko.

- Właśnie. No i wszyscy są tam fajni… -pokazywał na zawodników na ekranie

Kornelia uśmiechnęła się do swoich pociech.

W kuchni rozdzwonił się telefon.

- Pobawisz się z siostrą?

- Tak mamusiu. 

Podniosła słuchawkę.

- Słucham?

- Pani Kornelia?

- Tak, to ja.

- Witam, moje nazwisko Majewska. Dzwonię z ośrodka adopcyjnego. Umawiałysmy się, że dam znać, jeśli będzie coś wiadomo.

- Proszę mówić. –prosiła zaniepokojona

- Otóż, -zaczęła kobieta- Państwa wniosek został rozpatrzony pozytywnie. Jeszcze tylko kilka formalności i będziecie Państwo pełnoprawnymi rodzicami małych bliźniaków.

- Naprawdę? To cudownie! –rozpłakala się do telefonu- Tak długo czekaliśmy z mężem na tę decyzję.

- Moje gratulację. Myślę, że w przyszłym tygodniu Marysia i Antoś będą już z Państwem.

- Dziękuję. Bardzo dziękuję za wszystko, co Pani dla nas zrobiła!

- Cieszę się, że mogłam pomóc. Aha, i proszę przekazać mężowi gratulacje! Właśnie oglądałam końcówkę meczu. 

- Dziękuję, przekażę. 

Ten telefon napełnił Kornelię jeszcze większym optymizmem.

Schowała twarz w dłoniach i rozpłakała się na dobre. Połozyła dłoń na brzuchu i powiedziała po cichu:

- Ale tatuś się ucieszy jak wróci! Tyle niespodzianek. Tyle szczęścia!

Kilka chwil później wróciła już do codziennych obowiązków.

- Piotruś! Zosia! Obiad! 

Cisza. Nikt się nie pojawił. A zazwyczaj na hasło „obiad” z prędkością światła znajdowali się przy stole.

Weszła do pokoju, w którym oglądali transmisję.

Stali wyprostowani przed telewizorem.

- Obiad na stole, zapraszam. –powiedziała z uśmiechem

- Ciiiiiii! –przyłożyli paluszki do ust

Kiedy Polacy stawali na podium, a z głośników słychać było hymn i śpiew kibiców, mały Piotruś od razu wziął głośniej. 

Rodzeństwo wzięło się za ręce i na swój sposób śpiewali Hymn Polski.

Ze wzruszenia ich mama uroniła kilka łez. Stanęła za nimi i mocno ich przytuliła.

- Chcem na lotnisko! –złożyła rączki w błagalnym geście Zosia

- Tak! Pojedziemy jutro po tatę? –wtórował jej brat

- Na pewno bardzo się ucieszy. –ucałowała ich

*****

[PLAY]

Był ciepły, letni dzień. Siedząc w ogrodzie, otoczony dziećmi i gromadką wnucząt, Piotr kończył opowiadać.

- To było najgorsze pięć miesięcy w moim życiu. Później już nigdy się nie pokłóciliśmy. Bywały sprzeczki mniejsze czy większe, bo to normalne. Ale nigdy już nie było tak poważnie i źle. Zawsze mówiliśmy sobie prawdę. Nawet tę najgorszą. Do końca miała bardzo dobry kontakt z przyjaciółmi. Często ich odwiedzaliśmy. Jak jeszcze Piotruś z Zosią byli malutcy, pojechaliśmy na tydzień do Belgradu. A po którychś Mistrzostwach Świata Matthew odwiedził nas z narzeczoną. Oczywiście Julka i Karol też byli naszymi częstymi gośćmi. Nie mówiąc już o całej reszcie. 

- A pojechali w końcu na Okęcie? Wtedy po wygranej Lidze? –zapytała najmłodsza córka, Wiktoria

- Oczywiście! Stali z rodzinami innych zawodników. Pamiętam jej pierwsze słowa… „Będziemy rodzicami. Znowu.” Rozpłakała się. Ja zresztą też. Zawiesiłem złoty medal na jej szyi i powiedziałem, że to tylko dzięki niej. Byłem bardzo szczęśliwy. 

- Tęsknisz za nią? –otarła łzę Marysia

- Każdego dnia. –staruszek, z pomocą Antka, wstał z fotela- Nie ma chwili, w której bym o niej nie myślał. Wszystko mi o niej przypomina. Ten dom. Miasto.

- Może wrócisz z nami do Rzeszowa? –proponował Piotrek junior

- Nie mogę. Ten dom znaczył dla Waszej mamy bardzo wiele. Chciała w nim spędzić ostatnie lata. Czuję tu jej obecność. Mimo, że to już pięć lat, jak odeszła…

Piotr powoli stawiał kolejne kroki w stronę domu. 

- Piękny pojedynczy blok. –chwalił wnuczka, który razem z resztą swojego ciotecznego rodzeństwa grał w ogrodzie

- Po dziadku! –wyprostował się dumnie nastolatek

Piotr obudził się w środku nocy. 

Wstał, założył szlafrok i kapcie. Po cichu zaglądał do kolejnych pokoi. 

Jego dzieci, ich współmałżonkowie i dzieci. Wszyscy spali spokojnie. 

Ten widok napełnił go jedną, być może najważniejszą myślą.

Warto było.

Wrócił do sypialni. Usiadł na łóżku. Spojrzał na zdjęcie swojej żony, które stało na szafce obok. 

- Mieliśmy dobre życie. Mimo tych wszystkich trudności po drodze. Wychowaliśmy wspaniałe dzieci. Lepszego scenariusza nie mógłbym sobie wyobrazić. –odłożył zdjęcie i położył się

- Teraz już będziemy razem na dobre. Najlepsze jeszcze przed nami. –zamknął oczy

Zobaczył ją.

Miłość swojego życia. Uśmiechała się do niego i wyciągała rękę. Chwycił ją. 

Zasnął. 

Na zawsze.

----------------
Po raz ostatni napiszę:
Enjoy!


Zaczynaliśmy w zeszłym roku... Tyle się wydarzyło przez ten czas! Nie tylko w życiu Kornelii, w moim też. Zżyłam się z nią, z tą historią, z Wami. Smutno się żegnać :(
Na początku miałam inną wizję. Wszystko tutaj miało wyglądać inaczej. Jednak cieszę się z efektu końcowego. Mam jednak świadomość, że nie wszystkim może się podobać.
Jeśli kogoś rozczarowałam - przepraszam.
Przepraszam za wszelkie niedociągnięcia, błędy, opóźnienia.
Przepraszam, że nie zawsze mogłam zostawić komentarze na Waszych blogach - wiedzcie, że zawsze je czytam.
Dziękuję za każde słowo uznania czy krytyki, za ilość wyświetleń strony.
Dziękuję wszystkim, którzy byli ze mną.
<3
Łza się w oku kręci, dlatego nie napiszę nic więcej w tym miejscu...
Proszę tylko, by każdy kto tu kiedykolwiek zajrzał, chociaż ten jeden raz, zostawił po sobie komentarz. Byłoby miło wiedzieć, ile tak naprawdę Czytelniczek polubiło losy moich bohaterów :)
Mam nadzieję, że zobaczymy się niedługo przy okazji kolejnych moich historii.
Trzymajcie się!
Życzę Wam wszyyyystkiego dobrego w Nowym Roku!
Całuję,
K.

PS. Najlepsze jeszcze przed nami..



02.01.2014
@EDIT:
Od wczoraj słucham płyty tego Pana i uświadomiłam sobie, że ta piosenka wręcz idealnie oddaje atmosferę historii i tego, jak ona się kończy.
Enjoy listening! ;)