Anxiety

  Kilka minut później Bartman zjawił się w szpitalu. Towarzyszyli mu Resoviacy.

- Pani Jadzia? Co się dzieje? Co z Piterem? -pytał atakujący

- Poszłam odwiedzić naszego Piotrusia. Zrobiłam jego ulubiony serniczek, więc pomyślałam, że do niego zajrzę. Dawno u mnie nie był... -tłumaczyła kobieta- Długo dzwoniłam do drzwi, ale nikt nie otwierał. Słyszałam tylko czajnik. Zaczynałam się martwić. Pukałam i pukałam, aż wyszedł sąsiad z naprzeciwka. Zszedł do dozorcy po zapasowe klucze. Kiedy wrócił, weszliśmy do środka. Wszędzie czuliśmy gaz. I wtedy...

- Pani Jadziu, proszę przestać płakać.... -pocieszał ją Ignaczak

- Przepraszam... Ale jak sobie przypomnę ten widok...

- Jaki widok? -niecierpliwił się Zbigniew

- Piotruś leżał w kuchni na podłodze. Bledziutki jak ściana! Myślałam o najgorszym... Od razu wezwaliśmy karetkę. Sami staraliśmy się go cucić, ale bez skutku. W końcu przyjechała karetka. Przywieźli go tutaj. Ubłagałam, żeby pozwolili mi jechać. Oddali mi jego rzeczy, w tym telefon. Nie wiedziałam co robić, więc zadzwoniłam do Pana. -ostatnie słowa skierowała do atakującego
- Dobrze Pani zrobiła. -objął kobietę ramieniem

  Wszyscy czekali na korytarzu. Żadna pielęgniarka nie chciała udzielić im informacji o stanie zdrowia Nowakowskiego. W końcu z sali wyszedł lekarz prowadzący.
- Państwo z rodziny? -zapytał obojętnie
- Tak! -odpowiedzieli chórem
- Więc sprawa wygląda następująco, -zaczął tym swoim lekarskim, monotonnym glosem- nie wiemy ile pacjent przebywał w takim stanie. Za kilka dni powinien się wybudzić.
- Kilka dni?
- Pacjent jest skrajnie wycieńczony, brak tlenu objawia się w różny sposób. Jego oddech jest bardzo płytki. Serce też nie pracuje najlepiej. Musimy zrobić kilka dodatkowych badań, by wykluczyć inne powikłania.
- Inne powikłania? -Bartman zaciskał pięści
- Ale wyjdzie z tego? -rozpłakała się Jadwiga
- Miejmy nadzieję. -dodał lekarz i ponownie zniknął w sali.

*****

  Kornelia i Alek spędzali wieczór w domu. Niezbyt podobało się to matce chłopaka. Nie ukrywała niechęci względem jego ukochanej. I okazywała jej to na każdym możliwym kroku. Tylko ojciec starał się jakoś łagodzić sytuację. 

  

 W milczeniu zjedli kolację. Po posiłku Kornelia zaoferowała pomoc w sprzątaniu. Kiedy zmywała naczynia, kobieta podeszła do niej.

- Nie tak. Niedokładnie. -komentowała złośliwie

Kornelii opadały już ręce. Zastanawiała sie, co takiego zrobiła, że matka Alka tak jej nie lubi...

W końcu młody Serb wkroczył do akcji. 

- Zostaw. Nie warto. Nie chce pomocy to nie. -powiedział jednym tchem chwytając dziewczynę za rękę. 

Poszli do pokoju chłopaka.

- Co ja jej zrobiłam?! -mówiła podniesionym, ale załamanym głosem- Przecież nawet mnie nie zna...

- Przepraszam Cię za nią... -mocno ją przytulił

- Która godzina?

- Prawie 22.

- Chyba chciałabym się położyć... -dodała lekko ziewając

- Oczywiście kochanie, to był dzień pełen wrażeń.

- Tylko.... Ja ze sobą nic nie mam przecież! 

- To żaden problem. -uśmiechnął się

- Zabrałeś mnie z lotniska tak jak stałam! -szturchnęła go żartobliwie

- Mówiłem już, żaden problem. Pamiętasz jak zrobiłaś sobie kieckę z mojej koszulki? Sprytna jesteś, teraz też sobie poradzisz. -przyciągnął ją do siebie i pocałował w policzek

  Zaczął szukać czegoś odpowiedniego w szafie.

- Proszę. -podał jej koszulkę

- Mam w niej spać? -przyłożyła ją sobie do ramion- W sumie wygląda jak sukienka -zaśmiała się

- Jak każda moja rzecz na Tobie. -odwzajemnił uśmiech- W łazience też znajdziesz najpotrzebniejsze rzeczy.

  Wzięła długą kąpiel. Kiedy weszła z powrotem do pokoju, Alek zdążył zasnąć na fotelu. Zobaczyła, że łóżko jest już przygotowane. 

- Cholera! -pisnęła potykając się o jakiś kabel na podłodze; ładowarkę jak później zauważyła

- Co jest?! -zerwał się siatkarz

- Nie chciałam Cię obudzić. 

- Nie spałem...

- Oczywiście. -uśmiechnęła się

- Kładź się, powinnaś odpocząć. -powiedział troskliwie

- Ty też. 

- Ja śpię tu. -wskazał fotel

- Żartujesz?

- Nie, ten fotel ma magiczną funkcję. -dodał dumnie

- Niby jaką? -skrzyżowała ręce

- A taką. -kilkoma ruchami rozłożył fotel.

- Hmm wygląda zachęcająco, może jednak ja się na nim prześpię?

Fotel był zdecydowanie mniejszy w porównaniu z wielkim łóżkiem chłopaka. Jednak ten upierał się, że to ona jest jego gościem i nie ma nic do gadania. Po krótkiej wymianie argumentów doszli do porozumienia: będą spali na łóżku na zmianę.

- Ale dziś Twoja kolej. -jednym ruchem przykrył ją dokładnie kołdrą.

W głowie już układał plan, że to Kornelia będzie każdego wieczoru zasypiać w tym wygodniejszym miejscu.

 Było przed 23. kiedy oboje byli gotowi oddać się Morfeuszowi.  

- Wiesz? -zaczęła w pewnym momencie

- Hmm? -Alek już powoli przysypiał

- Mam złe przeczucia...

- W związku z...?

- Zresztą nieważne.

- Zaczęłaś to dokończ, proszę. 

- Piotrek długo się nie odzywa.

- Widocznie nie czuje takiej potrzeby.

- Alek!

- No przepraszam, ale jest środek nocy prawie... Musisz o nim mówić?

- To mój przyjaciel. Myślałam, że to rozumiesz.

- Rozumiem, ale daj chłopakowi żyć.

- Może masz rację...

- Kochanie, śpij już.

- Tylko zadzwonię. Oni nawet nie wiedzą, że tu jestem.

- O wszystkim im mówisz w tym Rzeszowie?

- Prawie.

- Jak chcesz... Dobranoc.

- Dobranoc.

Kornelia wstała z łóżka i w torebce znalazła telefon.

- Teraz?! Akurat teraz?!

- Co się stało? -Serb przecierał oczy

- Nie mam sieci... Chyba mam tu roaming nieaktywny... A we Francji było w porządku!

- Możesz zadzwonić z mojego. Jest w kieszeni spodni. Na krześle.

- Dziękuję!

Dziewczyna poszła we wskazanym kierunku. Wyciągając telefon, musiała najpierw wyciągnąć portfel. Wypadło z niego niewielkie zdjęcie. Używając światła telefonu, przyjrzała się fotografii. Wyglądała na w miarę aktualną. Odwróciła ją i przeczytała: "Zawsze i na zawsze. Pamiętaj. Mimo wszystko."
Nie wiedziała, co myśleć...

Wybrała dobrze znamy jej numer.

Cisza...

Spróbowała ponownie.

Połączenie odrzucone.

- No co jest... -zastanawiała się.

Postanowiła zadzwonić do Zbyszka. Martwiła się, więc nie zważając na godzinę wcisnęła zieloną słuchawkę.

Nie zdążyła nic powiedzieć. Po drugiej stronie usłyszała zdenerwowanego Bartmana:
- Kori, nie teraz!

---------------
Pięknie się spisałyście z tymi komentarzami! Oby tak dalej ;)
Dziś trochę krócej, wybaczcie <3

Jutro postaram się odpowiedzieć na Wasze komentarze i nadrobić wszystkie blogowe zaległości.
Enjoy!

PS. Wybieracie się na Ligę? Z kim widzę się w Łodzi? :)
Jeśli nie udało Wam się kupić biletu na 9 czerwca właśnie, no stress!
Mam do sprzedania trzy sztuki. 

Facebook.