- I think I know you...

  W sobotnie przedpołudnie Kornelia była już spakowana. Chociaż w sumie nie miała czego pakować. Do Serbii przecież przyleciała tylko z torebką, na ogół miała na sobie dużo za dużą koszulkę lub bluzę chłopaka. 

Jego matki nie było w domu. Ojciec specjalnie wziął w pracy drugą zmianę by móc się z nią pożegnać.

- Szczęśliwej podróży! -mówił kiedy się zbierali- Mam nadzieję, że niedługo się znów spotkamy.

- Będzie mi bardzo miło! -uścisnęła go Kornelia- Proszę przyjechać do Bełchatowa.

- Alek mówił, że zaczynasz studia w Rzeszowie. Więc może po sesji się spotkamy? Bo chyba wtedy powinnaś mieć więcej wolnych dni?

- Tak mi się wydaje, ale to wszystko wyjdzie w trakcie roku.

- No jasne, jasne. Ale wstępnie jesteśmy umówieni?

- Oczywiście! -uśmiechnęła się

  Na lotnisku byli na dwie godziny przed czasem. 

- Mogliśmy się spóźnić...

- Alek proszę Cię... Nie ułatwiasz.

- No co ja Ci na to poradzę? Chcę mieć Cię przy sobie.

- Obiecaj mi coś. -wtuliła się w niego

- Cokolwiek.

- Zrobisz wszystko, żeby wrócić do Bełchatowa.

- Zrobię wszystko, żeby wrócić do Ciebie.

  Czekali na odprawę. Kolejka była spora, ale wszystko szło dość sprawnie. Aleksandar mocno obejmował dziewczynę. Bał się, że to być może ich ostatnie spotkanie. Przemyślenia te pozostawił jednak dla siebie.

- Kori! Aleks! -usłyszeli nagle znajome głosy

Odwrócili się.

W ich stronę zmierzał Cupko z dziewczyną.

- A co Wy tu robicie? -rzuciła im się na szyje

- Chcieliśmy złapać Was jeszcze w domu, ale oczywiście Kostek nie wiedział, którą koszulkę założyć.

- Jelena Skarbie nie przesadzaj! To nie ja malowałem paznokcie. -bronił się

- Najważniejsze, że jesteście. -cieszyła się Kornelia

- No jak tak, bez pożegnania mielibyśmy Cię puścić? -Cupko mocno ją przytulił

- Bo mi dziewczynę udusisz! -wtrącił Alek

- Zobaczymy się dopiero za kilka miesięcy... -Kostek przetarł oczy

- Co Ty, Cupko? Płaczesz? -poklepała go po ramieniu

- Nie Kori, to przez to światło...

- Jaaasne... -jeszcze raz go uściskała

- Aleks, mówiłem Ci już, że uwielbiam Twoją dziewczynę?

- Nie pamiętam. -zaśmiał się

- Ja uwielbiam ją, ona tu jest i mnie przytulaaaaa! -zaczął śpiewać i tańczyć Cupko

- Z kim ja żyję... -pokręciła głową Jelena

- Kochanie, powinnaś się już przyzwyczaić. -pocałował ją w policzek Kostek

- Słuchajcie... -Kornelia skinęła w stronę bramek- Powinnam już iść

- Nieeeee -zaczął szlochać Konstantin

- Matko droga Kostek uspokój się, ludzie patrzą! 

- Kori nie jeeeeedź...

- O to samo ją proszę.. -dodał Aleks

- Chłopaki, damy radę. W pierwszy wolny weekend przyjedziemy do Polski. -zadecydowała Jelena

- Jedna, która mnie rozumie. -przytuliła ją Kornelia- Będzie mi Was brakować.

- Nam Ciebie bardziej! -przyciągnął ją do siebie Aleks i mocno przytulił

- Idę... -powiedziała wciąż go przytulając

- To idź. -nie puszczał jej

- Naprawdę idę. -powoli wyswobodziła się z jego uścisku

- Kocham Cię.

- Wiem. -stanęła na palcach i pocałowała go ten ostatni raz

Przeszła przez odprawę. 

- Dziękuję. -usłyszała od pracownika ochrony i udała się we wskazanym kierunku 

Odwróciła się by jeszcze raz pomachać serbskim przyjaciołom.

Odwróciła się by jeszcze raz spojrzeć na ukochanego.

Nawet z daleka potrafiła zauważyć jego wyraz twarzy. Malował się na niej swego rodzaju niepokój. 

Miała nadzieję, że kiedyś przestaną dzielić ich Alkowe tajemnice.

  Był dość chłodny wieczór. Kornelia spacerowała paryskimi ulicami. Cieszyła się tymi ostatnimi dniami w mieście. Gabriel został w domu. Przygotowywał kolację. Miał jej trochę za złe, że odrzuciła propozycję studiów we Francji. Wiedział, że byłaby to dla niej ogromna szansa. Jednak ona nie dała się przekonać. Chciała być blisko. Kogo? Czego? Na to pytanie jeszcze szukała odpowiedzi.

  Zauważyła znajomą postać. Myślała, że już się nie spotkają. Przecież widziała go na lotnisku. Podeszła bliżej.

- Focia z rąsi nie wychodzi? -zaczęła po angielsku uśmiechając się

- Mogłoby być lepiej. Czekaj.... To Ty! -chłopak odruchowo ją przytulił- Przepraszam, nie  powinienem..

- Ciebie też miło widzieć. -również go przytuliła na powitanie

- Czyli jednak jesteśmy sobie pisani! -zażartował

- Jak to?

- Sama powiedziałaś, że jeśli się jeszcze spotkamy to znaczy, że tak musiało być.

- No faktycznie mogłam coś takiego powiedzieć...

- Czy teraz powiesz mi jak masz na imię?

- A dasz sobie zrobić normalne zdjęcie? -zabrała mu iPhone'a- No ustaw się jakoś, to pamiątka dla potomnych ma być! -poleciła

- Może być? 

- 3, 2, 1... Mamy to! Dziękuję, następny! 

- Znasz się na rzeczy. Jesteś fotografem? Ostatnio też Cię spotkałem podczas robienia zdjęć.

- Lubię to robić. 

- Mogę zobaczyć? -wyciągnął rękę

- Nie podoba Ci się? Nagle masz taką minę...

- Wszystko ok, tylko te oczy... 

- Co z nimi?

- Tak się świecą...

- To blask tak od nich bije. -uśmiechnęła się

- W ten sposób o tym nie pomyślałem... -zastanowił się chłopak- Zaraz wrzucam je na Twittera!

- Zdjęcie jak zdjęcie. 

- No co Ty, muszę się pochwalić gdzie byłem i z kim. Aaa właśnie. Powiesz mi w końcu jak Ci na imię?

- Kornelia. -wyciągnęła do niego rękę

- Matt. -odwzajemnił uścisk

Chłopak kilkukrotnie wymówił jej imię.

- Czemu to w kółko powtarzasz? -zapytała zdziwiona

- Bo to piękne imię...

Ich spojrzenia spotkały się.

Kornelia miała wrażenie, że te oczy nie są jej całkiem obce.

Ten głos też wydawał się być coraz bardziej znajomy.

Nie mogła sobie tylko przypomnieć...

Zaczęła się zastanawiać skąd właściwie może znać bruneta. 

- Masz ochotę na kawę? -zapytał po chwili

- Kawę? O tej porze? -uśmiechnęła się

- Oo faktycznie, za wcześnie nie jest. -zmieszał się

- Ale chętnie napiję się gorącej czekolady. 

Kilka minut później siedzieli już w jednej z paryskich kawiarenek.

--------------

Chyba częściej powinnam chorować... ;>

Enjoy!

Nie zgadzam się na odejście Alka ze Skry....! 

PS. Powstała zakładka "Informowani", wiecie co z tym zrobić :)

Komentujcie, to naprawdę mobilizuje i daje kopa do działania ;)

Mamy ponad 50 000 wyświetleń!

 D Z I Ę K U J Ę ! 

Facebook