Let her go

- Cześć Zbyszek. Nie musisz krzyczeć, stoję tuż obok i doskonale Cię słyszę.

- Będę robił to co mi się podoba! -dodał jeszcze głośniej i wyszedł dodatkowo trzaskając drzwiami

- A tego co ugryzło... -pytał Zati rzucając się na łóżko

Kornelia wybiegła za nim.

- Bartman!

- Co znowu? -łaskawie odwrócił się i zaczekał

- To ja się pytam... Co się z Tobą dzieje ostatnio? Nie rozmawiasz ze mną tak jak kiedyś...

- Dużo się zmieniło.

- Na przykład?

- Po co byłaś w Serbii?

- Nie rozumiem...

- No po co z nim poleciałaś? A teraz wracasz tutaj, jak gdyby nigdy nic.

- Ale Zbyszek-

- Co Zbyszek, co Zbyszek?! Myślisz, że miło jest patrzeć jak Twój kumpel się wykańcza?

- Przecież-

- Daj spokój. Nie tłumacz się. Po prostu pomyśl co dalej. Przeprowadzisz się do Rzeszowa i co? Będziemy się wszyscy spotykać? A od czasu do czasu odwiedzi nas Atanasijević? Tak to sobie wyobrażasz?

- To moje życie.

- I tylko tyle masz do powiedzenia?

- A czego ode mnie oczekujesz?

- Żebyś przestała się oszukiwać. Siebie i Pita.

- To o niego Ci chodzi cały czas?

- A o kogo? To jest ktoś jeszcze?!

- Niee... -wbiła wzrok w podłogę

- Kornelia, wiesz, że Cię uwielbiam, ale to co się dzieje... 

- To może mi w końcu powiesz co? Bo jeśli chodzi o moją relację z Piotrkiem wszystko gra. Jakiś czas temu wyjaśniliśmy sobie pewne kwestie. To on zadecydował, nie ja. On! Więc może przestań się w końcu na mnie wyżywać, ok?

- Ja się wyżywam? Ja się wyżywam?! Jak na razie to Ty nie dbasz o uczucia innych!

Bartman krzyczał coraz głośniej. 

Na korytarz wyszedł przerażony Ignaczak.

- Ej dzieci, co to ma być? Co to za wrzaski?

- Aaa tam, idźcie w cholerę wszyscy! -krzyknął Zibi i wszedł do pierwszego lepszego pokoju

Kornelia czuła jak łzy napływają do jej oczu. Nie chciała tego. Nie chciała się rozpłakać. Nie mogła.

- No już, już, ciii. -Krzysiek podszedł do niej i objął ramieniem- Ułoży się. A nim się nie przejmuj. Facet jest narwany, wszyscy o tym wiemy. Pokrzyczy, pokrzyczy i mu przejdzie. -próbował ją pocieszyć i uspokoić.

 Po krótkiej rozmowie z Igłą wróciła do Kłosowo-Zatorskiego pokoju.

  Wiadomość o przyjeździe dziewczyn w ekspresowym tempie rozeszła się chyba po całej spalskiej okolicy. Kolejni siatkarze zaglądali do pokoju by się z nimi przywitać.

Wszyscy z wyjątkiem tego jednego.

  Przed obiadem Kornelia spacerowała samotnie wokół ośrodka. Zastanawiała się, co powie Piotrkowi kiedy w końcu go spotka. Oczywiście próbowała sama go znaleźć. Bez skutku. Jak kamień w wodę. Zrezygnowana chodziła w tę i z powrotem. 

- Nie kręci Ci się w głowie od tego łażenia? -usłyszała znajomy głos

- Teraz już nie. -podbiegła do niego i mocno przytuliła

- Udusisz mnie! -śmiał się

- Piotruś! Jak się cieszę, że Cię widzę! Nikt nie chciał mi nic powiedzieć...

- Na moją prośbę.

- Co? Jak to?

- Nie chciałem Cię martwić.

- Czyli lepiej, że jakaś strona na facebooku doniosła mi o pobycie Nowakowskiego w szpitalu? -zapytała z wyrzutem

- To nic takiego. -wykręcał się

- Właściwie to co Ty tu robisz? Kosa mówił, że koło soboty mieli Cię wypuścić dopiero. A Ty już treningi sobie urządzasz?

- Czuję się dobrze, więc co miałem w Rzeszowie siedzieć? Poza tym w moim mieszkaniu jest remont przez tę awarię i nie miałbym gdzie spać. -dodał z wymuszonym uśmiechem

- Ale obiecaj, że nie będziesz się przemęczał...

- Zobaczę co da się zrobić.

- Dlaczego nie przyszedłeś, jak reszta? Unikasz mnie?

- Ciebie? Nie żartuj! -posłał jej całusa w powietrzu- Spałem cały czas...

- Więc co się dzieje? I czemu Bartman traktuje mnie, jakbym popełniła najgorszą zbrodnię świata?

- Ma Ci za złe ten wyjazd z Aleksem.

- Skąd Wy wiecie w ogóle?

- Ktoś chyba kiedyś coś wspominał, że gdzieś czytał? Albo ktoś mówił, że ktoś inny mu powiedział, że ktoś wspomniał... A zresztą nieważne.

Kornelia patrzyła na niego z rękami założonymi na biodrach.

- Przecież nie powiem, że to mi się przyśniło... -powiedział w duchu Piotrek

Dziewczyna spojrzała na zegarek.

- Śpieszysz się gdzieś?

- Miałyśmy z Julką wyjechać zaraz po obiedzie...

- Ale obiadu jeszcze nie było. -zaśmiał się Pit

- Zaraz będzie, więc pewnie też powinieneś iść.

Piotrek się skrzywił.

- Co jest?

- Chyba szpitalne jedzenie byłoby lepsze niż to... -wyznał

- Mistrzów nie dokarmiają? -zdziwiła się

- Taaa zdrową żywność nam podają w kółko.

- To akurat dobrze.

- Ale jak mamy mieć siły po sałacie i marchewkach? Chociaż czekaj...

- Hmmm?

- Zati ma pokój z Kłosem znowu? -zapytał

- Podobno jak zawsze.

- No to jesteśmy uratowani! Chodź. -wziął ją za rękę i wrócili do ośrodka

  Widząc ich razem Julka wyraźnie odetchnęła. Posłała Karolowi porozumiewawcze spojrzenie.

- Co na obiad? -leniwie odezwał się Paweł

- Pewnie znowu jakaś zielenina... -wzdrygnął się Karol

- Panowie! Pamiętacie co było rok temu? -Piotrek charakterystycznie poruszał brwiami

- Co niby?

- Paweł, serio? Sam to wymyśliłeś! -Pit wskazał na balkonowe drzwi

- Aaaaaa faktycznie!! 

- Czemu wcześniej o tym nie pomyślałem! -Kłos uderzył się w czoło

- A co by to zmieniło? -zapytał Zati

- No jak to? Jakieś schabowe, fileciki z kurczaczka, pierogi, kluseczki, rosołek... Wszystko bym z domu przywiózł! Julka by zrobiła przecież.

- Julka by zrobiła? Serio? -dziewczyna popatrzyła na niego krzyżując ręce na klatce piersiowej

- A nie? -zdziwił się

- A czy ja wyglądam jak Twoja etatowa kucharka?

- W sumie... Jakby taki ładny fartuszek Ci dać... -zamyślił się jego współlokator

- Zati, zamknij się! -Julka chwyciła poduszkę i rzuciła w niego

- Ale skarbie... -zaczął Kłos

- Już wystarczy, że Ci koszulki prasowałam a Ty i tak wolałeś wziąć wódkę! -Julka chyba troszeczkę się wkurzyła

- Masz wódkę?! -ożywił się Nowakowski

Julka posłała mu gromkie spojrzenie, więc się wycofał w stronę drzwi.

- Może dajmy im chwilę. -zdecydowała Kornelia i wyciągnęła chłopaków z pokoju

- Idę coś wszamać. -pożegnał się z nimi Paweł i poszedł na stołówkę.

- Przejdziemy się? -zaproponował Piotrek

Chwilę później siedzieli już na jednej z wielu ławek na terenie ośrodka.

- Niech się pokłócą, później pogodzą, dobrze im to zrobi. W końcu dla Julki to nowość, taka rozłąka. 

- Chyba jest na to przygotowana. -powiedziała Kornelia

- A Ty?

- Co ja?

- No... Jesteś gotowa? 

- Na sezon reprezentacyjny? Zawsze. -próbowała się uśmiechać

- Wiesz o co mi chodzi...

- Od  początku wiedziałam, jak nasza znajomość a później związek będzie wyglądać. Także tak, chyba mogę powiedzieć, że jestem na to gotowa. -przekonywała samą siebie

- Czyli nie przeszkadza Ci to, że Ty tu, on tam?

- Chyba się już przyzwyczaiłam do takiej sytuacji... Każdy wybór niesie za sobą pewne konsekwencje.

Przez chwilę oboje milczeli.

- Teraz albo nigdy. -w myślach powtórzył Piotrek

- Jeśli chodzi o Bartmana... -zaczął w końcu- Ubzdurał sobie, że niby strasznie się męczę.

- Jak to?

- Nie przerywaj mi, proszę...

- Przepraszam...

Wziął głęboki oddech.

- Kiedyś o tym rozmawialiśmy. Doszliśmy do wniosku, albo raczej ja to powiedziałem... Że lepiej będzie jak zostaniemy przyjaciółmi. I nadal tak twierdzę. Chcę, żebyś była szczęśliwa. Bo jesteś prawda?

- Jestem. -przyznała

- I kochasz go? -czuł, że głos zaczyna mu się łamać

Przytaknęła.

- No i Zbyszek myśli, że mnie to wszystko jakoś przerasta, że nie mogę się w takiej sytuacji odnaleźć. A to przecież nieprawda. Wyjaśniliśmy sobie wszystko, wiemy co będzie dla nas najlepsze. Nie komplikujmy. 

Kornelia słuchała go w milczeniu.

- Poza tym... -ciągnął

- Idioto... Powiedz coś. Wymyśl. Cokolwiek. Musisz w końcu pozwolić jej odejść. Pogódź się z tym! -myśli krążyły po jego głowie

- Poznałem kogoś. To coś poważnego. -powiedział na jednym tchu.

Sam się zastanawiał jakim cudem takie kłamstwo wyszło z jego ust.

Takie małe, niewinne kłamstewko. 

Jeszcze nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo namiesza...

A ona?

Nie powiedziała nic.

Siedziała tylko wpatrzona w siatkarza.

Wiedziała, że nie powinna tego czuć w tym momencie, ale modliła się by to był tylko zły sen.

Sen, z którego ma się zaraz obudzić...

Nie wiadomo jak i skąd pojawił się przy nich Grzesio, mówiąc:

- Kazali mi Was zawołać na obiad. 

Piosenka, który w pewien sposób przyczyniła się do powstania tego rozdziału...

----------------

Troszkę krótszy ten rozdział, ale... Co powiecie na nową historię? ;)
Enjoy!

PS.

Dorzuciłam kolejne utwory do naszej playlisty, która od teraz zawsze będzie na wierzchu :)   

PS 2.
Przypominam o zakładkach "Czytam" i "Informowani" 

Facebook.


@EDIT 01:36
Nie wytrzymałabym do jutra :p
ZAPRASZAM NA NOWĄ HISTORIĘ! Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu...http://us-against-the-world-xx.blogspot.com/