Let's find out

  Julka spojrzała na wyniki przyjaciółki.

- Słuchaj...

- Jest źle, prawda? -Kornelia obawiała się najgorszego

- Nie wiem jak Ci to powiedzieć... 

- Najlepiej prosto z mostu. 

- Będziesz miała naprawdę ciężko teraz... -ciągnęła Julka

- Możesz przejść wreszcie do konkretów?

- Ja nie wiem jakie Ty studia wybierzesz. 

- Czy Ty możesz mówić wprost? -niecierpliwiła się Kornelia

- Zdałaś wszystko!

- Nawet matmę...? 

- Nawet matmę. Sama zobacz.

Kornelia popatrzyła na swoje wyniki. W tym czasie Julka została wywołana. Po chwili obie zaczęły porównywać swoje wyniki.

- Haha można pomyśleć, że razem pisałyśmy te testy -śmiały się

- A przecież niektórych przedmiotów nie pisałyśmy nawet w tych samych salach.

- No i jak tam kujonki? -Wojtek podszedł do ich ławki i zerknął na ich karty- Nie no, rozwaliłyście system!

Dziewczyny zdały śpiewająco. Z każdego przedmiotu uzyskały powyżej 90%. Tylko z matematyki Kornelia nie była zadowolona... To znaczy, cieszyła się, że zdała. Ten przedmiot nigdy nie był jej mocną stroną, więc uzyskane 70% powinno być satysfakcjonujące. Dziewczyna bała się jednak, że podczas rekrutacji to może nie wystarczyć. 

  Po rozdaniu wszystkich kart z wynikami, wychowawczyni powiedziała jeszcze kilka zdań. Pogratulowała wszystkim i życzyła powodzenia na dalszej drodze, tej edukacyjnej i nie tylko. Klasie trudno było się rozstawać tak wcześnie, więc zaczęli wspominać najlepsze klasowe akcje i wyjazdy. Oczywiście numerem jeden był Rzeszów. Jeszcze dobrą godzinę spędzili wspólnie w sali.

- Da się sorka zaprosić na kawę? -zaproponowała któraś z koleżanek

- Oj nie wiem czy powinnam...

- Sorkooo -zaczęli ją wszyscy prosić- Na początku roku obiecała sorka! Prosimy... Tu obok szkoły jest taka fajna kawiarnia.

- No dobrze, ale tylko na pół godzinki.

Z dobrymi humorami wyszli ze szkoły.

Coś zwróciło uwagę Kornelii.
Pod szkołą stały dwa samochody. Jeden na pewno wyglądał znajomo. Wydawało jej się, że ten drugi też już gdzieś widziała.

- Kori, widzisz to samo co ja? -zapytała po cichu Julka

Z samochodów wysiadło w sumie czterech mężczyzn. Wszyscy dookoła wytrzeszczali oczy z wrażenia.

- No nie wierzę... -powiedziała pod nosem Kornelia- Czy Was do reszty pogięło? Jeździć tak w tę i z powrotem? Chyba zajęcia Wam brak. -mimo ogromnego zaskoczenia uśmiechnęła się do nich i każdego przytuliła na powitanie. Tylko jeden z nich siedział jeszcze w samochodzie. I chyba nie miał zamiaru się ruszyć.

- Mówiłem przecież przez telefon, że się dziś widzimy! -wyszczerzył się Bartman- A Ty nie wierzyłaś...

- No poszaleli. -odpowiedziała tylko

- Julka! -krzyknął Zbyszek i poszedł się z nią przywitać

- Paul! Ty też jesteś zamieszany w sprawę o której nic nie wiem? -Kornelia podeszła do białego auta

- Ja nic nie powiem! -zarzekał się- A oni chcieli dać samochód, ale ja go nie zostawiam. -dumnie wskazał na BMW.- To mój skarb. -dodał po chwili

- Kolega Lotman ogólnie chciał powiedzieć, że nie rozstaje się ze swoim maleństwem a my potrzebowaliśmy transportu, więc chcąc nie chcąc musiał przyjechać z nami. -uśmiechnął się Ignaczak.
Nie wierzę... Libero naszej reprezentacji i mistrzowskiego klubu stoi właśnie pod moją szkołą!  Albo za krótko spałam i mam zwidy, albo to się dzieje naprawdę... Tylko dlaczego... pomyślała Kornelia

- To przecież powiedziałem! -wtrącił Amerykanin- I ja chcieć przyjechać! Bardzo bardzo bardzo! 

- No miło mi -odpowiedziała z uśmiechem. Zawsze się uśmiechała słysząc głos Paula i jego próby rozmów w języku polskim.- Coraz lepiej mówisz po polsku. -zwróciła się do niego

- Koledzy pomagać. -odparł zadowolony

- Czy ja dowiem się w końcu co Wy tu wszyscy robicie? -zapytała Ignaczaka

- W swoim czasie Mała, wszystko w swoim czasie. A teraz może ogarnijmy się jakoś, bo głupio jak wszyscy tak się gapią na nas...

Cała klasa! Kornelia zupełnie zapomniała o ich obecności...

- Wojtuś, -podbiegła do przyjaciela- czy móg-

- Jasna sprawa, ale wpadnij chociaż na pięć minut. Będziemy tu obok. -przerwał jej wskazując na kawiarnię

- Jesteś kochany! -pocałowała go w policzek i pomachała Julce, która była zajęta rozmową z Bartmanem. Podeszła więc do nich. W tym czasie Wojtek zebrał resztę klasy i poszli do owej kawiarni.

- O, własnie opowiadałem Twojej przyjaciółce, jak smutno jest bez Was w Rzeszowie. -zaczął Zbyszek

- Bartman! -krzyknął nagle Igła- Ogarniamy! -chyba ZB9 wiedział co się szykuje bo poleciał jakby się co najmniej paliło.

- Julka, nie wiem co tu się dzieje... 

- Mnie też nic nie chciał powiedzieć. -zachichotała przyjaciółka

- O nie! Ty coś wiesz! 

- Nic nie wiem, daj spokój. -broniła się

- Znam Cię, nie umiesz kłamać.

- Niech sami Ci powiedzą...

Nagle zadzwonił telefon Kornelii.

- Cholera, to Alek...

- Nie możesz mu powiedzieć, że oni tu są!

- I tak się dowie... 

- Może niekoniecznie. Odbierz. Tylko nic nie mów. Zachowuj się normalnie. -Julka poszła w stronę siatkarzy Sovii i zaczęła coś im tłumaczyć gestykulując.

- Halo? Właśnie wyszłam ze szkoły i miałam do Ciebie dzwonić. -odebrała starając się zachować opanowany, naturalny głos 

- Już się martwiłem. Tyle godzin Cię nie ma...

- Lepiej powiedz jak Ty się czujesz.

- W porządku. Powiesz mi w końcu jak wyniki?

- Aaa tak, tak! Wszystko zdałam.

- Matmę też?

- Trochę słabiej, ale też. -dziewczyna ciągle zerkała w stronę siatkarzy.

- Masz dziwny głos... -ciągnął rozmowę chłopak

- Wydaje Ci się. -spanikowała. Czyżby Alek się czegoś domyślał?

- Po prostu-

- Alek, niedługo wrócę. -szybko mu przerwała.- Odpoczywaj, dobrze?

- No dobrze. -odpowiedział niechętnie

- Paa

- Ko-

- Pa. -znowu mu przerwała i rozłączyła się. Chyba nie chciała w tym momencie wiedzieć, co chłopak miał jej jeszcze do powiedzenia...

Zobaczyła Julkę idącą w stronę kawiarni, gdzie była już reszta znajomych. Uśmiechnęła się tylko do niej.

Minęła siatkarzy i lekko zapukała w szybę czarnego Audi.
- My to chyba mamy do pogadania... -powiedziała gdy chłopak siedzący za kierownicą otworzył w końcu drzwi.

- Cześć... 

- No nareszcie wysiadł! -zauważył Bartman- Cichy, długo kazałeś na siebie czekać. -zażartował.

- To co, my już pojedziemy. -zadecydował Igła

- Już?! A ktoś mi powie o co tu chodzi? -domagała się dziewczyna

- Spokojnie Mała, my pojedziemy do tej knajpki co nam Twoja przyjaciółka poleciła a Wy sobie z Pitem pogadacie.

- Chyba, że boisz się z nim jechać to ja go chętnie zastąpię. -zaoferował Zibi

- Nie, spokojnie. Chyba, że masz coś przeciwko? -zapytała Nowakowskiego

- Spoko -wysilił się na słaby uśmiech Piter

- Eeeej a mogę w końcu poprowadzić? -zapytał Bartman Lotmana

- Are you kidding me?! This is my car. And nobody drives MY car! Understood?

- Ale po co się tak denerwować... Tak tylko zapytałem...

- Zbigniew... -pokręcił głową Krzysiek- To więcej nie pytaj... Patrz jak chłopak reaguje. 

Lotman z prędkością światła zajął miejsce kierowcy w swoim BMW. Głaskał kierownicę i mówił coś pod nosem. Wiadomo było, że Paul kocha swoje auto i nigdy nikomu nie oddaje kluczyków. Mimo wszystko koledzy uwielbiali się z nim droczyć w ten sposób.

- Dobraaa, więcej nie zapytam. Ale następnym razem jedziemy moim! -Bartman zrobił obrażoną minę i usiadł na tylnym siedzeniu.

- Umawiamy się za 15 minut? Sorry Piter, wiem, że chciałbyś mieć więcej czasu, ale musimy się zbierać w miarę wcześnie. -Igła jak zwykle musiał wszystkiego dopilnować.

- Będziemy za 10 minut. -obojętnie odpowiedział Piotrek.

- Może się przejdziemy? -zapytała Kornelia, kiedy reszta siatkarzy już odjechała

- Nie mamy czasu. -otworzył dla niej drzwi auta.

Kornelia nie takiego ich kolejnego spotkania się spodziewała. 

Kiedy znaleźli się w środku, chłopak od razu włączył radio.

- Co Ty robisz... -zaczęła Kornelia

- Chciałem posłuchać muzyki. -nawet na nią nie spojrzał.

- Piotrek... Wiesz o czym mówię... -ściszyła radio- Wyjechałeś tak nagle.

- Musiałem dać sobie trochę czasu. I Tobie również.

- Popatrz na mnie, -złapała go za rękę- jesteś dla mnie ważny. Nie chciałabym, żeby od teraz nasza znajomość tak wyglądała.

- Ja też tego nie chcę. -odwrócił się w jej stronę.- Brakuje mi Ciebie.

- Mnie Ciebie też. Uwielbiam spędzać z Tobą czas, rozmawiać...

- O wszystkim i o niczym?

- O wszystkim i o niczym. 

- Czy on tu cały czas jest? -zapytał po chwili

- Tak.

- U Ciebie?

Kiwnęła tylko głową.

- Nie może być tak jak kiedyś? Myślałam, że się przyjaźnimy...

- No po prostu nie lubię faceta. Co ja Ci na to poradzę?

- Więc nie rozmawiajmy o nim.

- Ale ja wiem, że on tu jest. Z Tobą. I to mnie wkurza.

- Dlaczego?

- Bo on jest tu, a ja w Rzeszowie.

- Przecież Alek wcale tu nie zamieszkał. Przecież zaraz po wyjściu ze szpitala nie mogłam odesłać go do hotelu... Pomyśl chwilkę. -uśmiechnęła się

- Za dobra dla niego jesteś.

- Ale i tak mnie lubisz?

- Jeszcze pytasz? -to mówiąc przytulił dziewczynę

- Właściwie... -zaczęła Kornelia- Przyjechaliście tak po prostu?

- Sprawę mamy. -odpowiedział jej, spojrzał na zegarek i odpalił silnik swojego Audi.
Swoją drogą, dziewczynie bardzo podobał się ten samochód. Kiedyś też będę takim jeździć! obiecała sobie. Chwilę później byli na miejscu. Knajpka, którą zaproponowała Julka, znajdowała się w jednej z zabytkowych kamienic. O tej porze dnia przesiadywało w niej niewiele osób, dlatego wybór okazał się być znakomity. Nikt nie mógł zaczepić siatkarzy, prosić o autografy i zdjęcia. Mogli wreszcie spokojnie porozmawiać.

- Oooo są wreszcie. -siatkarze byli w trakcie konsumpcji. W ciągu kilkugodzinnej podróży zdążyli trochę zgłodnieć.

- Smacznego Zibi. -życzyła mu Kornelia

- Dobre tosty? Też chcę! -Nowakowski zaczął dobierać się do talerza kolegi

- Hej, hej! Od mojej porcji wara, weź sobie własną. -bronił posiłku Bartman

Kornelia usiadła obok Lotmana i Igły, Pit na wprost, oczywiście obok atakującego i jego talerza.

- Ogólnie chodzi o to... -zaczął w końcu Piotrek

- Chcemy... -dorzucił słowo Paul

- Chłopaki błagam Was... Mówcie wprost.

- Ojej no, ale macie problemy. -Krzysiek nie wytrzymał- Chcieliśmy zaprosić Cię do Rzeszowa.

- Przecież obiecałam, że jak odbiorę wyniki to Was odwiedzę.

- Kornelka nie przerywaj... Staramy się coś powiedzieć. -poprosił Piter

- Już nie będę...

- To nie jest takie zwykłe zaproszenie. -wznowił swoją wypowiedź Igła- Co roku w Rzeszowie organizowany jest Bal (...)

Bal... Ta sukienka! Byłaby idealna... Hmm tylko co z butami. Najlepiej szpilki, ale niezbyt wysokie. No dobra, bardzo wysokie byłyby super.

- Mała, słuchasz mnie w ogóle?

- Słucham? Zaproszenie, tak tak. -głos Krzyśka wyrwał ją z transu

- Pewnie o sukienka myśli. -stwierdził Paul

- Przepraszam... -było jej trochę głupio, że nie słuchała Ignaczaka- Ale kiedy tylko słyszę "bal" od razu myślę o szczegółach. No i w sumie ostatnio w galerii widziałam jedną na wystawie...

- Czyli lubisz takie imprezy? -zapytał zdziwiony Nowakowski

- Czy lubię? Uwielbiam! Mogłabym chodzić co tydzień -odpowiedziała pełna entuzjazmu

- No to sprawa nie ma! -ucieszył się Lotman.- You're going with us!

- Mamy Bal Siatkarza w ten weekend. Chcieliśmy, żebyś nam towarzyszyła. -dodał Igła

- Że ja? Na bal? Z Wami? Hahaha dobre żarty.

- Ej, mówiłaś przed chwilą, że uwielbiasz bale. -zauważył Bartman

- Bo tak jest... Ale ja z Wami? To się nie dzieje naprawdę... -dziewczyna była w szoku

- Trener nas zabije jeśli nie przywieziemy pozytywnej odpowiedzi...

- To on też jest w to zamieszany?!

- A myślisz, że tak po prostu, w ciągu dnia przejechalibyśmy taki kawał drogi?

- No i co ja mam Wam niby powiedzieć?

- Że idziesz! -prawie krzyknęli jednocześnie

- Cała drużyna idzie? -zapytała

- Tak. Jeden szczegół. Każdy dostał zaproszenie z osobą towarzyszącą.

- Ale Zbyszek, Was przecież jest tu czterech... Chyba nie myślisz-

- Nie, nie- przerwał jej- My już mamy przecież partnerki. Ale Cichy...

- Bał się sam przyjechać, bo nie wiedział czy będziesz chciała z nim rozmawiać. -dodał Ignaczak

- Dzięki Krzysiek, dzięki. -Piotrek wbił wzrok w podłogę

- To dlatego byłeś wcześniej taki zdenerwowany?

- Kornelia? -Igła nie czekał na odpowiedź kolegi- Musisz jeszcze o czymś wiedzieć...

- Już się boję...

- Podczas takiego balu... Można spotkać wiele ciekawych osób, z różnych środowisk.

- No dobraa... A to jest takie ważne bo...?

- Tylko się nie denerwuj. -ciągnął Krzysztof- Pokazaliśmy kilka Twoich zdjęć Profesorowi z Wydziału Sztuki na naszym wspaniałym uniwerku.

- Że co proszę?!

- Ale miałaś się nie denerwować... -przypomniał jej Piotrek

- Skąd je mieliście? Jakie zdjęcia w ogóle? -dopytywała

- To już pytanie do Piotra. -wymigał się Ignaczak

- Bo widzisz... Ten Wojtek to bardzo fajny chłopak jest i on-

- Wojtek?! To on o wszystkim wiedział?

- Jakby Ci to powiedzieć... -ociągał się Pit

- Tak! -wtrącił znowu słowo Paul

- Lotman, nie pomagasz. -upomniał go Bartman

- Sorry...

- Kiedy Wy je w ogóle pokazaliście? -popatrzyła znacząco na Nowakowskiego

- Jakoś w tamtym tygodniu, przed weekendem jeszcze. -bez wahania odpowiedział jej Zibi

- Dobra nie patrz już tak! -Piter nie wytrzymał- Ja im dałem te zdjęcia. Krzysiek pokazał je temu całemu profesorowi. I teraz on chce Cię koniecznie poznać. Uważa, że masz talent.

- Coś jeszcze? -Kornelia cały czas na niego patrzyła

- Wojtek mi je dał... Wiesz, te które robiłaś na wycieczce w Rzeszowie.

- Z Julką też byliście w zmowie?

- Nie, dopiero dziś jej powiedziałem, przed szkołą. -przyznał się Bartman

- Ale pójdziesz z nami?

- Piotrek, nie wiem czy to dobry pomysł. 

Jest przecież Alek... pomyślała.

I jakby ściągnęła go myślami.

- Przepraszam na moment. -wyszła na zewnątrz z dzwoniącym telefonem w ręku.

- Wszystko w porządku? -usłyszała głos Serba

- Tak, dlaczego?

- Nie wiem w sumie... Może jestem już za bardzo przewrażliwiony. Po prostu martwię się o Ciebie kiedy nie jesteś przy mnie...

- Alek... Mówiłam Ci, jestem ze znajomymi. Niedługo będę. -w sumie nawet nie skłamała.

- Mam dla Ciebie małą niespodziankę. -po tych słowach rozłączył się.

Dziewczyna wróciła do siatkarzy.

- Matkoooo, ale on Cię pilnuje. -skrzywił się Piotrek

- Martwi się tylko. -odpowiedziała krótko.

Wzięła głęboki oddech.

- Ok.

- W sensie, że co?

- Bartman, daj dziewczynie dokończyć.

- Skończyłam. -uśmiechnęła się Kornelia.

- Czekaj, bo teraz to i ja się zgubiłem. -dodał Nowakowski

- Pójdę z Wami na ten cały bal. To znaczy z Tobą. -uśmiechnęła się do Piotrka

Zgodziła się, ale nie była do końca przekonana czy to słuszna decyzja. Była trochę spontaniczna. Nagle poczuła, że chciałabym tam z nimi być. Nie wiedziała, jak bardzo wszystko się niedługo skomplikuje...

---------------
Ok, wróciłam..
Enjoy!

Chciałyście, żebym napisała coś o sobie hmm... Nie wiem co by Was mogło zainteresować, więc postanowiłam dodać zakładkę "Wasze pytania". Tam w komentarzach zostawiajcie wszelkie pytania, wątpliwości, opinie etc. Na wszystkie postaram się odpowiedzieć.

dziś zapraszam Was do zaglądania tutaj: One Love Photography <3
uważam, że dziewczyna robi świetne zdjęcia!