Lost and found

- Słucham?

- Pytam, czy zostaniesz tu przez jakiś czas.

- Jak Ty to sobie wyobrażasz?

- Normalnie. Po prostu. W weekend gramy z Zaksą, trener chce, żebyś była. Po co jeździć tak w tę i z powrotem? Wszyscy się ucieszą, jak zostaniesz. 

- Dobrze wiesz, że nie wzięłam żadnych rzeczy na te kilka dni, co dopiero tygodni...

- Poprosimy Julkę i Wojtka, żeby zabrali to czego będziesz tu potrzebować.

- Nie wiem...

- Kornelka... Proszę Cię...

- I tak muszę wrócić do Lublina. -w porę przypomniała sobie o pomyśle Wojtka- Pamiętasz? Obiecałam coś Wojtkowi. Jego rodzina przyjeżdża.

- Faktycznie... W takim razie nie wracaj z nimi później.

- Alek, to nie jest takie proste.

- A może Ty po prostu nie chcesz? -to jego spojrzenie...

- Ojj przestań. Dobrze wiesz, że chcę.  

- Więc zostań.

- Nie mogę.

Kornelia odwróciła się i próbowała zasnąć. Łzy spływały jej po policzkach.

Obudziła się w środku nocy. Powolutku wyszła z łóżka i znalazła swój telefon. Alek nadal spał.

Poszła do kuchni. Księżyc świecił dość wysoko, więc nie musiała zapalać światła. Wzięła szklankę i nalała sobie soku pomarańczowego. Oparła się o parapet. Drzwi do pokoju Konstantina były zamknięte. Miała nadzieję, że i drugi z Serbów ma mocny sen. Wiedziała, że jest późno. Postanowiła jednak spróbować.

- Hhhaaallloooo?

- Przepraszam, że Cię obudziłam...

- Pewnie bez powodu byś tego nie zrobiła. 

- Piotrek, my musimy w końcu porozmawiać. Ja dalej tak nie mogę.

- Wracasz jeszcze do Lublina? -zapytał nagle

- A skąd Ty-

- Karol się o Ciebie martwił, dzwonił do mnie wieczorem.

- No ładnie, zero prywatności nie można zachować.

- Nie miej mu tego za złe. Chce chłopak dobrze. Zresztą... Ja też miałem do Ciebie zadzwonić. Wolałem jednak poczekać aż sama to zrobisz.

- Nie wiem co robić... Nie wiem czego tak naprawdę chcę... Myślałam, że potrafię dokonać wyboru, że już to zrobiłam...

- Ale nadal masz wątpliwości?

- Nawet sobie nie wyobrażasz...

- Nie będę Cię przekonywał czy namawiał. Chociaż znasz moje zdanie. 

- Piotruś...

- Pamiętaj tylko, że nie ważne co zdecydujesz ja i tak będę zawsze przy Tobie.

- Dziękuję.

- A teraz może chodźmy dalej spać, hmm? Porozmawiamy w sobotę?

- Tak, jasne. Dobranoc.

- Spróbuj odpocząć.

Kiedy wchodziła do pokoju zauważyła, że Alek szybko przykrywał się swoim kocem. 

  Kornelia wstała chwilę po godzinie 8:30. Serbscy siatkarze jeszcze pogrążeni byli we śnie. Po cichu wstała i poszła do łazienki. Szybki prysznic, lekki makijaż i była gotowa rozpocząć nowy dzień. Postanowiła przygotować śniadanie. Nakryła do stołu. Usmażyła naleśniki. W lodówce, oprócz Nutelli, znalazła małe słoiczki z dżemami w różnych smakach. Ustawiła wszystko obok talerzy. Jednego naleśnika posmarowała czekoladowym kremem.

- Puk, puk. Nie śpiiiiiimy! -weszła z talerzem do pokoju Cupka

- Cooo? Whaaat theee... Która godzina?

- Przed dziewiątą. Proszę. -uśmiechnęła się i podała mu talerz

- A to co? -usiadł zdziwiony

- No jak to? Nagroda za wczorajszy ratunek?

- Eeee to ja Cię więcej nie będę ratował... 

- Że za mało? -zaśmiała się

- No pewka!

- A w kuchni byłeś? -skinęła na drzwi

Kostek migiem się zerwał i pobiegł do kuchni. Za chwilę wrócił i powiedział do dziewczyny:

- Królowo złota! Zostań z nami na zawsze! -i zaczął ją tulić z całych sił

- Ałaaaa -śmiała się- jak mnie udusisz, kto Ci będzie obiad gotował?

- Robisz dziś obiad?! -znowu ją przytulił

Aleksandar wszedł do pokoju przyjaciela

- Ha! To ja już wiem co to za krzyki z rana. Człowiek wstaje ostatni, bo wyspać się chce a tu takie rzeczy. Ładnie, ładnie. Z kim ja mieszkam w ogóle? -lekko się uśmiechnął

- Skarbie, dla Ciebie śniadanko też już czeka. -podeszła do niego Kornelia

- Staryyy, ale jakie śniadanie! Naleśniki! Czaisz?! -krzyczał Kostek- Naleśnikiiiiiiiii! 

- Dobra, już idę, nie krzycz tak. -Alek odwrócił się i poszedł do kuchni

- A temu co? -zdziwił się jego przyajciel

Kornelia tylko wzruszyła ramionami. Miała złe przeczucie.

Przed 10 cała trójka wyszła z mieszkania. 

- Moim czy Twoim? -zapytał obojętnie Alek

- Twoim. Ja zapomniałem zatankować... 

Wsiedli do samochodu atakującego. Po kilku minutach byli pod halą. Weszli do środka.

- A Ty nie masz dziś rehabilitacji? -przerwała milczenie Kornelia

- Nie. -odpowiedział krótko

Cupko poszedł do szatni się przebrać, a oni weszli na salę.

- Ooo kogo my tu mamy! -przywitał ich Winiar. 

- Wyspani? -uśmiechnęła się do nich dziewczyna

- Jak zawsze.

- Trenera nie ma? -odezwał się w końcu Alek

- Miał coś do załatwienia na mieście. Mamy zrobić rozgrzewkę dopóki nie wróci. -wyjaśnił Zati

Mariusz przypatrywał się Kornelii. Ta jednak nie miała odwagi do niego podejść.

Serb odszedł nagle do kolegów, zostawiając dziewczynę samą.

- O co mu chodzi od rana! -powiedziała pod nosem

Odwróciła się i od razu wpadła na jego współlokatora

- Kostek, dasz mi swoje klucze?

- Coś się dzieje?

- Chciałabym wrócić do domu. Z chłopakami się już przywitałam, nie chcę przeszkadzać.

- Na pewno wszystko ok? Gdzie Aleks?

- Jest ok. -skłamała- No i nie chcę spotkać trenera... -dodała szybko

- No dobra, chodź.

Poszli do szatni. Chłopak wyciągnął z torby klucze i podał je jej.

- Poradzisz sobie?

- Tak, tak. Udanego treningu!

Pomachała mu i skierowała się w stronę wyjścia.

Mariusz stał w drzwiach sali.

- Przepraszam... -powiedziała tylko i wyszła

Wlazły odprowadził ją wzrokiem. On też przeczuwał, że chyba nadchodzą problemy.

  Po prawie dwudziestominutowym spacerze Kornelia weszła do mieszkania na piątym piętrze. Usłyszała telefon.

- Tak Kostek? -odebrała po kilku sygnałach

- Kuuurcze, zapomniałem, że miałem dziś przynieść dokumenty do ubezpieczenia. Kończy mi się za kilka dni. Mogłabyś znaleźć te papiery i podać mi kilka danych?

- Pewnie, gdzie mam szukać?

- U mnie w szufladzie.

Według wskazówek zaczęła przeszukiwać wszystkie szuflady.

- Przykro mi, ale tu ich nie ma. -powiedziała po chwili

- Aaaaaa, wiem! Bałem się, że je zgubię, więc poprosiłem Aleksa, żeby je przechował. Mogłabyś zobaczyć u niego? Na pewno będą w biurku.

Kornelia weszła do jego pokoju. Otworzyła szafkę. 

- Chyba mam! -powiedziała radośnie.

Jednak ta radość szybko zniknęła.

Pod dokumentami było coś jeszcze.

- To niemożliwe....

- Halo? Co mówiłaś? -cały czas miała telefon w ręku.

- To niemożliwe! -powtórzyła

- Haaaaalo! -prawie darł się do słuchawki Konstantin

Dziewczyna nie zwracała już na to uwagi. Odłożyła telefon na biurko. 

Z szafki wyciągnęła coś, co myślała, że dawno temu zgubiła...

---------------

Moje Kochane, chyba musimy iść na pewien układ w końcu ;) Ja będę robić wszystko co w mojej mocy, żeby rozdziały ukazywały się w miarę o stałych porach (np. godziny wieczorne, max do 22?), ale i Wy musicie się starać :) wiem, że jesteście w stanie, macie moc i więcej komentarzy to dla Was pikuś :)

Liczę na owocną współpracę <3

Enjoy!

Dobrze, że ten dzień się już kończy... Ze względu na  okoliczności dzisiejszy rozdział jest jeszcze krótki. :(
Wprawdzie ja niekoniecznie przepadam za tym 'czternastym' (bo przecież każdy dzień czy moment jest okazją do miłości i okazywania drugiej osobie, jak bardzo ją kochasz - nie tylko od święta), ale mam nadzieję, że dla Was ten dzień był udany, pełen uśmiechu no i... miłości oczywiście ;) Sto całusów!