Fresh start?

  Kornelia niepewnie otworzyła oczy. Leżała wtulona w Piotrka. Chciała jakoś uwolnić się z jego uścisku, ale nie mogła ruszyć ręką. Na szczęście chłopak zaczął się powoli budzić.

- Cześć śpiochu -przywitał ją- Podobał Ci się film? 

- Nie żartuj sobie, nie wiem kiedy zasnęłam... A w ogóle to... 

- Taaaak? -spojrzał jej głęboko w oczy. 

Kornelia uśmiechnęła się.

- Czy mógłbyś uwolnić moją rękę? -ponownie posłała mu promienny uśmiech. Wiedziała jednak, że nie na to liczył Pit.

- O matko! Przepraszam Cię najmocniej! -powiedział, kiedy już usiedli na łóżku- Daj, -wziął jej rękę i zaczął masować. Po chwili dziewczyna stwierdziła, że wraca jej czucie. 

Spojrzeli na siebie. 

- Kornelka... -Nowakowski spoważniał- Chciałbym Ci o czymś powiedzieć. 

- Nie zaczynajmy tej rozmowy... Proszę...

- Ja-

- O nie śpicie, to dobrze -mama wybrała najlepszy moment, żeby właśnie wejść do pokoju- Śniadanie na stole. Ale migiem migiem! Bo kakao stygnie. Trzy sekundy i widzę Was w kuchni -uśmiechnęła się

Dziękuję! pomyślała Kornelia i biegiem wyszła za mamą.

  Czas mijał im bardzo szybko, koło południa poszli do Julki. 

- Taka ładna pogoda, co robimy? -zapytała otwierając im drzwi

- I to mi się podoba! Pełna chęci do działania -przywitał się z nią siatkarz 

- No pewnie. A poza tym, Ty chyba niedługo wyjeżdżasz? Trzeba jakoś wykorzystać ten czas.

- Dokładnie to jutro rano.

- Może wybierzemy się do parku? 

- Jak chcecie -Kornelia nie była w najlepszym nastroju

Ostatecznie zdecydowali się na pożegnalny piknik dla Pita. W markecie zrobili odpowiednie zakupy. Z kocykiem i koszykiem pełnym pyszności udali się do pobliskiego parku.

Kiedy zaczęły się rozmowy o studiach i dalszych wyborach dziewczyn, Kornelia 'odebrała' telefon.

- Tak mamo? Nie panikuj. Nic się nie dzieje. Dasz sobie radę. Wyłącz tylko- Dobrze, dobrze już jadę. Tak, niedługo będę.

- Co jest? -zapytała ją Julka

- Mama wzięła sobie dziś wolne. Chciała coś sprawdzić na necie i boi się, że rozwaliła mi laptopa. Muszę do niej pojechać bo sama chyba tam zwariuje. Niedługo będę! -krzyknęła odchodząc. Przyjaciółce posłała tylko jedno z tych spojrzeń, które tylko one rozumiały.

*****

Kilka metrów od bram znajdował się postój taksówek. Podeszła do okna kierowcy.

- Dzień dobry, można?

- Zapraszam. -odpowiedział starszy pan i odpalił silnik.

Po kilku długich minutach wreszcie dotarli do celu. Zapłaciła, życzyła kierowcy miłego dnia i wysiadła z auta. Weszła do środka. Po drodze nie natknęła się na nikogo, pewnie z powodu chwilowej przerwy, więc szybkim krokiem szła dalej przed siebie.

Zapukała i otworzyła drzwi do sali numer czternaście.

*****

- Nie pojechała do domu, prawda? -zaczął Piotrek

- Przecież sam słyszałeś, jak rozmawiała z mamą... -Julka nie umiała kłamać, bała się spojrzeć na chłopaka

- Już trochę ją znam. 

- Więc powinieneś wiedzieć, że potrzebuje czasu.

- Rozumiem to, ale nie chcę, żeby dokonała niewłaściwego wyboru.

- Nikt nie wie, co będzie tym właściwym. Ona sama musi zdecydować.

- Chciałbym być dla niej kimś ważnym...

- Jesteś! Nawet nie wiesz jak bardzo. 

- Ale chyba nie tak jak tamten...

- Naprawdę ucieszyła się kiedy przyjechałeś. Potrzebowała przyjaciela.

- A może ja nie chcę być tylko przyjacielem?

- Spróbuj ją zrozumieć... Dużo przeszła... Nie potrafi tak od razu wybrać tego, z kim chciałaby być. Ma złe wspomnienia. Pewnie dlatego nie chce się angażować. To musi być jej świadomy wybór.

- Co masz na myśli mówiąc, że dużo przeszła?

- Nie ja powinnam Ci o tym opowiadać.

*****

- Dzień dobry. -niepewnie weszła do sali.

- To Ty! -ucieszył się Alek

- To ja...

- No ale czemu tak stoisz, chodź tutaj -uśmiechnął się i wskazał na krzesło przy łóżku

- Mogę?

- Nie zadawaj głupich pytań -wyciągnął do niej rękę

Usiadła przy nim.

- Jak się dziś czujesz?

- Jest coraz lepiej. Powoli nawet zaczynam wstawać i trochę chodzić o własnych siłach.

- Cieszę się. Słuchaj...

- Nic nie mów. Przemyślałem sobie wszystko.

- Naprawdę?

- Tak. Pojawiłem się w Twoim życiu nagle oczekując, że jak już się spotkamy wszystko będzie grało. Nie wziąłem pod uwagę innych okoliczności. Przecież niczego mi nie obiecywałaś a to, że przez chwilę było fajnie nie znaczy-

- Alek -przerwała mu- czy Ty chcesz powiedzieć, że... -nie potrafiła nawet dokończyć tego zdania

- Nie, nie myśl tak nawet! -ucałował jej rękę- Chcę tylko powiedzieć, że nie mogę być zły z powodu innych osób.

- Chodzi Ci o Piotrka?

- O niego a najpierw o Kłosa. Kiepsko to wszystko wyszło. Masz prawo do własnego życia, w którym ja nie mogę dyktować zasad czy prosić Cię o zmianę jakiś priorytetów. To Twoje wybory. A ja mogę tylko cierpliwie czekać.

Kornelia była zaskoczona jego słowami. Nagle poczuła, że jeszcze może im się udać. 

- Alek! -mocno go przytuliła

- Kochana udusisz mnie! -śmiał się chłopak

- Oh przepraszam! -odskoczyła od łóżka- Ale nawet nie wiesz jak się cieszę! 

- To co? Teraz będzie już tylko lepiej, prawda?

- Mam taką-

Przerwał jej telefon od Nowakowskiego.

-----------

PRZEPRASZAM, że wczoraj Was zawiodłam :(

miałam dosyć ciężki dzień i po prostu nie dałam rady... a kiedy już się zebrałam i chciałam dodać, jak na złość padł internet ://

mam nadzieję, że się do mnie nie zraziłyście i nadal będziecie tu zaglądać <3

żeby jakoś Was to wynagrodzić dziś będą dwa rozdziały ;) teraz leci pierwszy z nich, następny nieco później  (i tym razem będzie już dłuższy ;) boooo... jak się właśnie dowiedziałam, Bartman będzie jurorem podczas finału konkursu Miss Polonia! Tego nie można przegapić :D chociaż domyślam się, że już pewnie sporo hejtów poleciało w stronę ZB9... no właśnie: myślicie, że nasz Zbyszek troszeczkę gwiazdorzy czy nie macie nic przeciwko jego telewizyjnym występom? 

Enjoy!