Let's try

  Trener Kowal uśmiechnął się i dołączył do swoich podopiecznych. Kornelia została na parkiecie. 

- Jesteś tu chyba najbardziej rozchwytywaną osobą. -uśmiechnął się Wlazły, kolejny talent taneczny w siatkarskim gronie

- Bez przesady... Jak się bawicie?

- A dziękuję, jest sympatycznie. Paulina właśnie plotkuje z żoną Igły. A co u Ciebie?

- W porządku.

- Jak się trzymasz?

- Już gorzej chyba nie będzie...

- Nie martw się, wyjaśnicie sobie wszystko i będzie ok. -próbował pocieszać ją Mario

- To nie jest takie proste. Być może wyjadę na dłużej. To chyba najlepsze rozwiązanie.

- Chcesz cały czas uciekać?

- Ja nie uciekam... Planuję tylko swoją przyszłość.

- A może nie powinnaś planować jej sama? 

- Nie wiem... Może...

- A co Ci podpowiada serce?

- Że mam dwie szalenie bliskie mi osoby i żadnej z nich nie chcę zranić... A chwilowo wszystko ku temu zmierza...

- Może tak Ci się tylko wydaje.

- Lights will guide you home... -podśpiewywała Kornelia, kiedy tańczyli

- Ulubiona piosenka? -uśmiechnął się znacząco Mariusz

- Ma coś w sobie. 

- Słowa niosą przesłanie. Jest specjalnie dla Ciebie, wiesz?

- Jak to?

- Nie zdziwiło Cię, że troszeczkę odbiega od klimatu tej imprezy?

- No właśnie nawet bardzo...

- Ktoś bardzo o nią prosił.

- Ktoś?

- Nie domyślasz się? -delikatnie obrócił ją w stronę końca sali.

Aleksandar stał oparty o filar. 

Kornelia nagle się zatrzymała. Brzmiały już ostatnie wersy piosenki. Chwilę później DJ powrócił do utworów Boney M. czy Abby. Dziewczyna stała nieruchomo. Patrzyła na Serba. 

- Porozmawiaj z nim. -szepnął jej Mariusz.

- Nie wiem czy to dobry pomysł...

- Przynajmniej spróbuj. Jemu naprawdę zależy i żałuje tego, co się stało.

Kornelia zrobiła kilka kroków w jego stronę. Odwróciła się by jeszcze o coś spytać Mariusza, ale jego już nie było. Spojrzała na stolik przy którym siedzieli Rzeszowianie. Śmiali się i żartowali. Nie chciała popsuć im zabawy. Miała nadzieję, że nie zauważą jak wychodzi.

Podeszła do Alka.

- Co Ty tu robisz? -starała się zachować spokój

- Musiałem się z Tobą zobaczyć... Nie odbierasz moich telefonów, nie reagujesz na wiadomości...

- Dziwisz mi się?

- Nie. I dlatego musiałem znaleźć inny sposób by z Tobą porozmawiać, przeprosić Cię...

- Nie będziemy rozmawiać tutaj. Wyjdźmy na zewnątrz.

- Panie przodem.

Wyszli z sali. Na korytarzu, a właściwie na jego końcu, znaleźli dwa fotele stojące na wprost siebie. Chłopak poprosił, żeby Kornelia usiadła a sam klęknął przy niej.

- Co Ty wyprawiasz?! -prawie krzyknęła

- Chcę Cię przeprosić i chcę to zrobić właściwie.

- Alek, błagam... Bez scen tylko. -próbowała być obojętna

- Kornelka... Zachowałem się jak ostatni idiota. Jesteś najwspanialszą dziewczyną jaką znam. Ta kłótnia była zupełnie niepotrzebna. To już się więcej nie powtórzy. Obiecuję! Nawet nie wiesz jak bardzo tego żałuję... Myślałem, że zwariuję kiedy nie odbierałaś. Wiem, że nie zasługuję na kolejną szansę... Mimo wszystko proszę Cię, spróbujmy. Tym razem się uda. Wierzę w to! -dziewczyna nie mogła spojrzeć mu w oczy.- Kornelka, powiesz coś?

- Nie jestem pewna czy powinniśmy... -powiedziała cicho- Usiądź.

Chłopak zajął miejsce obok. Czekał na jej reakcję. W końcu przerwała ciszę.

- Bo widzisz... Do pewnego momentu w swoim życiu wiedziałam czego chcę. Miałam określone cele. Później pojawiłeś się Ty i już niczego nie byłam pewna. Nadal nie jestem. Poznałam Piotrka. Zależy mi na Was obu. Nie potrafię tak po prostu wybrać... Myślisz, że jestem egoistką-

- Nie myślę! Nie chciałem wtedy tego powiedzieć... -przerwał jej

- Byłeś szczery, ja też powinnam. Kiedy jechałam do Bełchatowa kilka dni temu, chciałam tego. To była moja świadoma decyzja. Myślałam nawet o dłuższym pobycie tam. Chciałam mieć plany. Z Tobą. Jednak w myślach miałam też Piotrka. I to, że tu w Rzeszowie też jest mi dobrze. Ostatnio wszystko się komplikuje. Was jest dwóch a ja jedna. Nie potrafię się podzielić na pół, żeby każdy był zadowolony. Ktoś zawsze będzie cierpiał. A nie chcę tego... Za bardzo mi na Tobie zależy... -ugryzła się w język, ale było już za późno. Powiedziała to. Przyznała się...

- Widzisz? Ty też to czujesz! Powinniśmy być razem, dać sobie szansę. 

- Alek, ja...

- Dobrze wiesz czego chcesz. Tylko boisz się do tego przyznać. Te kilka dni temu, gdzie przyjechałaś? Do Bełchatowa. Nie do Rzeszowa. Miałaś wybór. I zdecydowałaś się wybrać Bełchatów. Mnie... 

- Tłumaczę Ci... Zależy mi na Was obu... 

- Na obu tak samo?

Zawahała się.

Pokręciła przecząco głową.

Bała się.

Bała się bardziej niż kiedykolwiek.

Łzy zaczęły spływać po jej policzkach.

- Tyle już razem przeszliśmy... Nie było kolorowo. A mimo to zawsze znajdywaliśmy do siebie drogę.

- A jeśli nie wyjdzie? A jeśli szybko się mną znudzisz? Masz przecież tyle fanek, które tylko czekają, żebyś na nie spojrzał...

- Nie gadaj głupot. Tylko na Ciebie chcę patrzeć. -chwycił jej dłoń

- Teraz tak mówisz... Mieszkam w Lublinie. To kilka godzin drogi. Związki na odległość zawsze kończą się źle... 

- Ale my sobie poradzimy. Poza tym kto wie, jak długo jeszcze będziesz w Lublinie. Niedługo wyniki rekrutacji. 

- A jeśli wtedy jeszcze bardziej się skomplikuje?

- Zadajesz dziś strasznie dużo pytań. -uśmiechnął się Serb- Nie bój się, damy sobie radę.

- Chciałabym w to wierzyć...

- To uwierz!

W tym momencie stało się to, czego Kornelia najbardziej się obawiała. 

Na korytarzu pojawił się Nowakowski.

Szybkim krokiem zmierzał w ich kierunku.

Już z daleka widział, że dziewczyna płakała.

Bez chwili wahania zacisnął pięści i uderzył serbskiego siatkarza.

-----------------
Jakoś nie mogę zebrać myśli... Wybaczcie mi ten krótki rozdział... Postaram się, żeby jutrzejszy był dłuższy <3
Enjoy!

PS. Zadowolone z dzisiejszej rywalizacji?
(Skra - Resovia 3:2, Effector - Jastrzębski Węgiel 3:2...)