Give me some time

- Alek, ja...

W tym momencie do sali wszedł Piotrek. 

- Musimy się zbierać. Pielęgniarki zaczynają się kręcić. -powiedział jak gdyby nigdy nic

- To dlatego nie przyszłaś? Przez niego? -zaczął Alek

- To nie tak... Chciałam Ci powiedzieć...

- Nie myślałem, że zostajesz na dłużej. -powiedział do Nowakowskiego

- Ktoś musi się nią zająć. -odpowiedział pewnie Pit

- Zaraz, zaraz... To Ty wiedziałeś, że on tu jest? -Kornelia była mocno zaskoczona

- Wszedł razem z Kłosem dziś popołudniu.

- Obiecałeś! -odwróciła się do Piotrka

- Nic złego nie zrobiłem, tylko sobie pogadaliśmy. -nie tracił pewności siebie

- Sama potrafię o siebie zadbać. -wstała i zaczęła wychodzić

- Kornelia, zaczekaj -Resoviak zatrzymał ją w drzwiach

- Zostaw mnie. Czy Wy musicie tak mieszać?! -obróciła się na pięcie i dosłownie wybiegła ze szpitala

- Piotr? A gdzie Kornelia? -zapytała mama otwierając drzwi

- Nie ma jej? -chłopak się wystraszył

- No przecież byliście razem... 

- Chyba się pokłóciliśmy... Nie wie Pani gdzie mogła pójść?

- Nie... Chociaż... -zastanowiła się chwilę- Galeria Plaza!

Nie zdążyła dobrze dokończyć a już słyszała jak chłopak odpala silnik swojego auta.

- Naprawdę musi się o nią martwić... -pomyślała

  Nowakowski zaparkował przed galerią. Nie wiedział dlaczego właśnie tam powinien szukać dziewczyny. Postanowił jednak spróbować. Zostało dwie godziny do zamknięcia a ludzi jakby ciągle przybywało. 

- W życiu jej nie znajdę w takim tłumie -powiedział do siebie. 

- Przepraszam? Nowakowski? Piotrek Nowakowski? -zaczepiła go jakaś nastolatka

- Taaak -wywrócił oczami, wiedział co się szykuje

- Czy ja mogłabym? -dziewczyna zaczęła nerwowo szperać po torbie- Że też właśnie w tym momencie nic nie mogę tu znaleźć! -mówiła do siebie

- Mogę? -zapytał Piotrek wskazując na kubek z kawą, który właśnie trzymała. Kobietę z pobliskiego stoiska z kosmetykami poprosił o coś do pisania i złożył podpis na owym kubku.

- Nie dość, że świetnie gra to jeszcze taki kreatywny! -prawie piszczała nastolatka.

Nagle, nie wiedzieć skąd, zaczęły schodzić się jej koleżanki. Im również zależało na autografie siatkarza. Na ogół nie miał z tym problemów, chętnie podpisywał różne gadżety i pozował do zdjęć. Teraz jednak zależało mu na znalezieniu Kornelii. Kilka minut zajęło mu 'uwolnienie się' od wielbicielek. 

- Ejj jemu coś się stało chyba -zaczęły szeptać między sobą.

- Możemy Ci jakoś pomóc? -podeszły do niego jeszcze

- Co, co? Jeszcze jakieś zdjęcie? -zapytał zdezorientowany

- Nie, nie. Pytamy czy możemy Ci jakoś pomóc. -odpowiedziała ta najbardziej opanowana

- Niestety... Chyba, że widziałyście dziewczynę. Dłuższe włosy, ciemny blond, niebieska sukienka...

Rozejrzały się. Co najmniej kilka dziewczyn pasowało do tego opisu.

- A może to ta? -zapytała jedna z fanek Pita.

- Tak! -krzyknął chłopak, pocałował ją w czoło i pobiegł we wskazanym kierunku.  

- Piotrek? Co Ty tu robisz? -Kornelia poczuła rękę chłopaka na swoim ramieniu

- Dlaczego uciekasz?

- Ja nie uciekam... Potrzebowałam chwili dla siebie.

- W galerii? Przecież tu jest tylu ludzi!

- Właśnie dlatego. Ten tłum pomaga mi nie słyszeć własnych myśli...

- Muszę to zapamiętać. Na wszelki wypadek. Gdybyś jeszcze kiedyś chciała mi uciec... -chłopak przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.

- Nie masz ochoty na spacer? -zapytał po chwili

  Wyszli z galerii. Kornelia spojrzała na Audi.

- Później po nie wrócę. -uśmiechnął się Piotrek

Wieczór był przyjemny. Księżyc świecił wysoko. Niebo pełne było gwiazd. Spacerowali wąskimi uliczkami.
- Czemu nic nie mówisz? -chłopak spojrzał na Kornelię podejrzliwie

- Ale o czym?

- Przecież chłodno się zrobiło. -i nie mówiąc więcej zdjął swoją bluzę i podał dziewczynie

- Nie trzeba, naprawdę. Jest w porządku. -faktycznie temperatura spadła o kilka stopni, ale jej to wcale nie przeszkadzało.

- Taa jasne, ale jak się przeziębisz to Twoja mama każe mi w samochodzie spać! Zakładasz sama czy Ci pomóc? -zaczął ją owijać rękawami tylko

- Dobra, sama to zrobię. -zaśmiała się rozplątując rękawy bluzy- I wcale byś nie spał w samochodzie. Po rynnie i przez okno. Nie robiłeś tak nigdy?

- No niby się zdarzało...

- Widzisz, dalibyśmy radę.

- Ej ej, koleżanko. Nie tak się umawialiśmy. -zatrzymał się nagle i stanął przed dziewczyną

- A Tobie co znowu nie pasuje? 

- Miałaś się nie zaziębić! Zasuwaj bluzę.

- Już mi cieplej, nie muszę.

- Aha! Czyli przyznajesz, że zmarzłaś. 

- Nie łap mnie za słówka.

Piotrek zaczął ją łaskotać. 

- Przyznaj się! -śmiał się

- Nie! -wyrwała się i zaczęła biec

- Tak się chcesz bawić? -już po chwili dogonił ją, złapał w pasie i przerzucił sobie przez ramię.

- Puść mnie! Puść mnie słyszysz! -Kornelia nie przestawała się śmiać

- Zakochańce! -powtarzali ludzie, których mijali

W końcu Piotrek postawił dziewczynę. Spojrzał jej w oczy.

- Nie chciałem namieszać. -powiedział w końcu.

- To też moja wina. Sama nie wiem czego chcę...

- Jak to?

- Tak to... Cieszyłam się, jak Alek pojawił się wtedy w Rzeszowie. Jeszcze bardziej cieszyłam się, jak przyjechał tu ze mną. 

- Więc w czym problem?

- Zanim się pojawił myślałam, że mam już plan. Będąc u Was, zakochałam się...

- Niech zgadnę, wysoki, przystojny, utalentowany -wyprostował się

- Haha zabawne -Kornelia lekko szturchnęła chłopaka w ramię- w mieście. Spodobało mi się tam. A uniwersytet... Jakbym wszystkie korytarze znała na pamięć! No i nie chciałam się z Wami żegnać...

- Może to znak? 

- Nie wiem, może. Ale jak Alek został ze mną... Zaczęłam się zastanawiać. 

- Nad czym?

- Czy to dobry pomysł. Skoro zaczęło się układać może należy trochę pomóc szczęściu?

- Sugerujesz... -zaczął niepewnie Pit

- Tak. Może jednak przeprowadzę się do Łodzi.

- Zrobisz jak uważasz. -Piotrek zaczął wracać się w stronę galerii

- Co jest? Masz taką minę teraz... -podbiegła do niego Kornelia

- Nic. Po prostu to Twoje życie, ale nie chciałbym...

- Czego?

- Żebyś czegokolwiek później żałowała.

W milczeniu przeszli dalej.

- Dziękuję. -powiedziała Kornelia, kiedy Piotrek otworzył dla niej drzwi auta. Ten jednak dalej milczał.

  Zatrzymując się przed domem zobaczyli, że w kuchni pali się światło.

- Pewnie mama jeszcze nie śpi.

- Jesteśmy! -powiedzieli wchodząc do środka.

- To dobrze. Kornelia, mogę z Tobą porozmawiać?

- Piotrek, poczekasz na mnie w pokoju? 

- Jasne. Już mnie nie ma. -uśmiechnął się i zniknął z ich pola widzenia.

- Martwisz się czymś? -przerwała ciszę dziewczyna

- Powinnam, ale nie. Nie było Cię teraz. Nie wiedziałam gdzie jesteś. Mogłam się tylko domyślać. A mimo to czułam się spokojna. Wiedziałam, że Piotr będzie obok Ciebie i że przy nim będziesz bezpieczna.

- Chyba nie chcę wiedzieć do czego zmierza ta rozmowa... -przerwała jej córka

- Pozwól mi dokończyć. Wiem, że masz teraz mętlik w głowie. Sama musisz się dowiedzieć czego tak naprawdę chcesz od życia. Jeśli odpowiedzią jest Łódź, w porządku. Jeśli jednak Rzeszów, to jeszcze lepiej. Do obu miast jest kawałek drogi, ale czuję, że gdybyś była w tym całym Rzeszowie, nie martwiłabym się tak bardzo. Rozmawiałam z Twoją wychowawczynią.

- Co proszę?! Kiedy?

- Po Waszym powrocie z wycieczki. Sama do mnie zadzwoniła. Ona również chce, żebyś dokonała słusznego wyboru. Powiedziała, że do Lublina zawsze zdążysz wrócić a teraz powinnaś rozważyć inne możliwości. Widziała, jak się wymykałaś.

- Ja nic takiego nie robiłam.... -wbiła wzrok w podłogę

- Znam Cię. Wiem, że gdy czegoś bardzo chcesz potrafisz uparcie do tego dążyć. Bądź co bądź wiem, że byłam na tamtejszym uniwersytecie i jak Ci się tam spodobało.

- Na Podpromiu też byłam, ale o tym już nie wspomnisz, prawda? -Kornelia zaśmiała się

- Bo to nie jest priorytet w tym momencie. -skomentowała kobieta. Teraz powinnaś skupić się na edukacji. Wybory jakich niedługo przyjdzie Ci dokonać zaważą na całym Twoim przyszłym życiu.

- Wiem, nie musisz mnie dobijać.

- Nie mam takiego zamiaru. Chcę tylko, żebyś dobrze wybrała.

- Dopóki Alek się nie pojawił miałam ułożony plan. Chciałam zostać tutaj. Potem ta wycieczka.... Nagle poczułam chęć przeprowadzki do Rzeszowa.  Tam spotkałam Alka i znowu moje plany się zmieniły. Tak mi się przynajmniej wydaje... Jeszcze nie wiem czego chcę...

- Pamiętaj, że my Ci zawsze pomożemy.

- My? -zdziwiła się Kornelia

- No ja i Piotr. To taki miły chłopak.

- Ale tylko przyjaciel.

- Już to słyszałam. Tylko powiedz mi w takim razie, czemu jesteś tutaj, z nim, a nie w szpitalu z tym drugim?

  Kornelia weszła do pokoju. Piotrek już leżał. Na jej łóżku.

- No jemu to chyba za dobrze. -uśmiechnęła się do siebie

- Ojj przepraszam... Czekałem na Ciebie, ale widocznie musiałem zasnąć. Już spadam. -powiedział kiedy dziewczyna usiadła na brzegu łóżka.

- Po całym dniu ja też jestem zmęczona.

- Poważna rozmowa?

- Życiowa...

- Jakieś wnioski?

- Jeszcze nie...

- Wiem, że pewnie nie pomagam Ci w podjęciu jakiejkolwiek decyzji- 

- To nie Twój telefon? -wskazała na szafkę

- Bartman dzwoni. No co tam? -Nowakowski odebrał- Tak, jest obok. Do Ciebie. -podał telefon Kornelii

- Halo? -odezwała się niepewnie

- Kornelia! No wreszcie! Do Ciebie się dodzwonić nie można, więc musiałem zadzwonić do Cichego. -usłyszała Zibiego. Wyciągnęła swój telefon z torby.

- Nie zauważyłam, że się rozładował... No ale stało się coś?

- Stęskniliśmy się za Tobą! Kiedy-

- Kiedy będziesz w Rzeszow? -Lotman wyrwał koledze słuchawkę

- Paul! -ucieszyła się- No no, jestem pod wrażeniem Twojego polskiego

- Nie zmieniaj temata -domagał się Amerykanin- kiedy kiedy kiedy!

- Nie wiem.... Teraz tyle się dzieje...

- Ty musisz, bo next week-

- Dobraaa bo jeszcze za dużo jej powiesz! -słychać było przepychankę między chłopakami

- Kornelia? -znów odezwał się Zbyszek

- Jestem, jestem.

- Lotman nie wie co mówi, psuje wszystko!

- Zibi, o co chodzi? -nie potrafiła ukryć swojego zaciekawienia

- Dowiesz się w swoim czasie. Dasz mi jeszcze Cichego?

- Już, już. Pozdrów wszystkich! Całuję! -pożegnała się z nim

- Cichy? Musisz wrócić do czwartku najpóźniej. -Bartman kontynuował rozmowę z kolegą

- Wiedziałem, że tak będzie... A prosiłem o wolne do końca tygodnia... -zasmucił się Nowakowski

- Życie stary, życie. Nie można mieć wszystkiego. Tylko pamiętaj jak się umawialiśmy. Masz milczeć jak grób. -dodał atakujący Sovii

- Pamiętam. Wszystko gra.

- Super. To widzimy się w Rzeszowie.

- Do zobaczenia.

- Musisz wracać? -zapytała Kornelia, kiedy Pit już odłożył telefon

- Niestety... Obejrzymy jakiś film? -zmienił temat

- Wybierz coś -podała mu laptopa.- Ja się przez ten czas ogarnę. -zniknęła w łazience.

- Może być ta nowa komedia? Jeszcze jej nie widziałem... -zapytał kiedy wyszła po kilku minutach.

- Ja też jeszcze nie. -usiadła obok niego na łóżku

- Ty to nie masz innych ubrań? -zażartował Piotrek kiedy zobaczył, że ma na sobie szarą bluzę z logiem Skry

- Całą szafę. Ale w tym śpię. Przeszkadza Ci to? -zapytała ściszając głos

- To tylko bluza, ale muszę Ci chyba swoją zostawić bo ta mi się zwyczajnie nie podoba.

Ułożyli się wygodnie i włączyli film. 

- No lepszej komedii nie widziałem -śmiał się chłopak- Tobie się podobał? Kornelka? -dziewczyna już spała. Głowę trzymała na jego ramieniu. Piotrek wyłączył komputer i delikatnie położył go na podłodze przy łóżku. Chciał przenieść się na swoją miejscówkę. Nagle poczuł, że Kornelia mocniej trzyma się jego ramienia. Nie chcąc obudzić dziewczyny, został przy niej.

----------------
Wybaczcie, nie mam pojęcia co się stało z tłem na początku rozdziału... Próbowałam to jakoś naprawić, ale nie dałam rady ;/ mam nadzieję, że Wam to nie przeszkadza? No zdenerwowałam się... Ale wolałam już to tak zostawić niż porzucić pisanie dzisiaj...
Dziś zrobię Wam niespodziankę i dodam rozdział wcześniej, a co! Postaracie się o więcej komentarzy, hmm? <3
Enjoy!

PS. O matko, zaraz będziemy mieć 10 000! Czy to nie jest niesamowite? :D
Jak to uczcimy? ;) Macie jakieś propozycje?