Let's talk

  Wrócili z Karolem do sali. Aleksandar od razu zauważył, że coś się stało.

- Mnie nie nabierzecie... -zaczął niepewnie- Co się dzieje?

- Powinieneś odpoczywać. -Kornelia nie chciała mu mówić o telefonie Nowakowskiego. Chociaż wiedziała, że prędzej czy później będzie musiała. Wolała jednak później...

- Przepraszam Państwa, ale zbliża się pora obiadowa, więc... -pielęgniarka weszła nagle do czternastki

- Tak tak, już wychodzimy. -Kornelia delikatnie pocałowała Alka w policzek- Zajrzę później.

- Obiecujesz? -chłopak złapał jej rękę

- Postaram się... -dziewczyna nie była pewna jak będzie wyglądała reszta dnia, przecież Pit mógł się zjawić w każdej chwili

- Obiecaj. -Serb nie dawał za wygraną

- Obiecuję. -powiedziała i szybko wyszła z sali za resztą przyjaciół

- Dobra Kori, to teraz chwila szczerości. -zaczęła temat Julka kiedy już znaleźli się przed szpitalem- O co chodzi z Nowakowskim?

- Musiałeś?! No musiałeś, prawda? -Kornelia rzuciła do Kłosa

- Nie wiedziałem, że robimy z tego tajemnicę... -zmieszał się chłopak

- Żadna tajemnica -wtrącił Wojtek- po prostu Piotrek nie lubi Aleksa. 

- Kori? To co teraz?

- Nie mam pojęcia...

  Wszyscy siedzieli u Kornelii. Dochodziła godzina 15. Kłos ciągle zerkał na telefon. Nagle dostał smsa i wyszedł na zewnątrz. 

- A temu co? -zdziwili się

Po chwili do mieszkania dosłownie wbiegł Nowakowski.

- Kornelka! -powiedział przytulając dziewczynę

- Ty tutaj? Skąd? Eeeej bo mnie udusisz! -próbowała wyrwać się z jego mocnego uścisku

- Przyjechałem najszybciej jak się tylko dało. Dobrze, że Karol tu był.

- Karol? To on Ci podał mój adres? -po raz kolejny dziś rzuciła mi znaczące spojrzenie

- No po co miał chłopak krążyć po mieście i czas tracić... -tłumaczył się Skrzat- Skoro już tu jest, ja mogę się zbierać.

- Jak to? Juuuuż? -Kornelii popsuł się humor, ale Julce chyba jeszcze bardziej. Nie chciały żegnać się z Karolem

- Niestety... Jak nie wrócę do jutra trener wkurzy się jeszcze bardziej. Poza tym teraz mam szansę złapać bezpośredni autobus do Łodzi.

- A jak dostaniesz się do Bełchatowa?

- Mariusz po mnie przyjedzie. Obiecałem mu zdać relację -zaśmiał się- Coś czuję, że będziecie głównym tematem w ulu przez najbliższe dni. Dwie dziewczyny, które wywróciły nasz świat do góry nogami -podszedł do Julki i mocno ją przytulił. Potem pożegnał się z Kornelią i Wojtkiem.

- Odwiozę Cię na dworzec -zaoferował Piotrek

- Super, to zdążę jeszcze pożegnać się z Aleksem. 

- Tylko Ty nie wchodź do szpitala! -krzyknęła Kornelia

- A to dlaczego? Chyba mam prawo sprawdzić jak się czuje kolega? -Nowakowski był zdziwiony jej reakcją

- Jasne, ale jeszcze nie teraz... Nie wie, że przyjechałeś...

- Uuuu czyżbyś miała tajemnice przed swoim chłopakiem? -zażartował siatkarz Sovii

- To nie jest mój chłopak!

- Haha przypominam Ci, że wszyscy w szpitalu tak myślą i w sumie dlatego możesz go odwiedzać. Inaczej tylko najbliższa rodzina. -skomentował Wojtek

- I Ty przeciwko mnie...

  Po drodze Karol zagadnął Piotrka:

- Właściwie to czemu przyjechałeś?

- Sam nie wiem... Wystraszyłem się, że coś się stało...

- Kornelii?

Przytaknął. 

- Wiesz, że ona i tak z nim będzie?

- Wiem...

- Pasują do siebie. Mimo wszystko. Bardzo się przejęła tą sprawą z pobiciem.

- Związki na odległość nie mają szans.

- Przecież jak zacznie studia w Łodzi wcale nie będą mieli do siebie tak daleko.

- A kto powiedział, że będzie studiowała w Łodzi?

- Pit... Co Ty kombinujesz?

Nowakowski nie odpowiedział. Uśmiechnął się tylko i dalej obserwował drogę. 

- Dzień dobry jeszcze raz pani Danusiu -przywitał się Kłos i już miał otwierać drzwi

- A Panowie dokąd? -znowu nie odrywała wzroku od komputera

- No jak to... Do Aleksa.

- Przykro mi. -powiedziała obojętnie

- Słucham? -zdziwił się Karol, przecież jeszcze kilka godzin temu wszyscy u niego byli

- Odwiedzin nie ma.

- Ale ja chciałem się z nim pożegnać. Wracam zaraz do Bełchatowa.

- Nic na to nie poradzę.

- Ja bardzo Panią proszę...

- Ale ja nic nie- -nagle podniosła głowę- Pan Nowakowski? W naszym szpitalu?!

Nie wiedzieć kiedy Piotrek pojawił się obok kolegi

- Miałeś zaczekać w samochodzie. Kornelia się zdenerwuje... -powiedział po cichu Karol

- Nie musi o wszystkim wiedzieć. -wyszczerzył się do kobiety- We własnej osobie. Jak się Pani dziś miewa?

- Ojj głowa trochę boli, ale to pewnie na zmianę ciśnienia -zaczęła kobieta- Panie Piotrze, moja chrześnica Pana uwielbia. Czy ja mogłabym-

- Oczywiście, gdzie podpisać? -przerwał jej Pit. Kłos patrzył z niedowierzaniem.

- O tutaj, bardzo proszę. Dla Asi.

- Ile ma lat? -zapytał biorąc kartkę

- 16. -odpowiedziała dumnie- nawet gra w szkolnej drużynie!

- Ooo pięknie. Proszę życzyć jej powodzenia -oddał jej kartkę

- "Nigdy się nie poddawaj. Dla Asi -Piotrek Nowakowski" -przeczytała Danuta- No ślicznie! Serdecznie Panu dziękuję! 

- Żaden problem. To co, możemy zajrzeć do kolegi? Tylko minutka.

- No dobrze już dobrze. Proszę. -wpuściła ich

Kiedy znaleźli się na korytarzu

- Stary co to było! Drugi dzień tu jestem i na mnie tak nie zareagowała -Kłos rozpamiętywał całą sytuację

- Haha no ma się to coś -zaśmiał się Piotrek

Drzwi do sali numer 14. były zamknięte. Zapukali.

- Proszę, proszę, już skończyłam -poinformowała pielęgniarka, która właśnie zmieniała pacjentowi kroplówkę.

- Cześć Aleks, przyszedłem się pożegnać. Jadę do Bełchatowa. Wracamy po Ciebie za tydzień -Karol próbował być opanowany. Zastanawiał się jak Serb zareaguje na Nowakowskiego... Albo odwrotnie...

- Miło z Twojej strony -Alek był jeszcze słaby.

- No to się urządziłeś. -powiedział Piotrek wchodząc w końcu do sali.

- Widzę zmiana warty?

- Nie wkurzasz się? -to zupełnie zbiło Karola z tropu

- No właśnie? -dodał zdziwiony Resoviak

- Trochę tak, ale cieszę się, że tu jesteście. Wiem, że zaopiekujecie się Kornelią. -Alek zdobył się na sztuczny uśmiech.

- Nam nie musisz ściemniać. Pogadajmy jak faceci. -uśmiech zszedł nagle z twarzy Piotrka

- Czemu nie chciałeś, żeby Kornelia się ze mną spotkała? -zapytał w końcu Kłos

- Nie zrozumiesz... -wykręcał się Alek- Ale jak chcesz. Pomyślałem, że jak się bliżej poznacie...

- To co? -trochę niecierpliwił się jego klubowy kolega

- To nie będzie chciała spotykać się ze mną. Nie wiem... Może dlatego, że nie jestem Polakiem? Że Ty okażesz się dla niej bardziej odpowiedni? Że od razu złapiecie kontakt?

- No głupszego argumentu to ja w życiu nie słyszałem -Karol roześmiał się. Tylko Pit nie nie mówił...- Słuchaj, między nami nic nie będzie. -Kłos opowiedział Atakującemu historię swojej przyjaciółki.- Teraz już rozumiesz?

- Kłosu... Nie chciałem, żeby tak wyszło... -Alek trochę się zmieszał

- Widzisz, gdybyś nie wyciągał pochopnych wniosków i nie unosił się honorem pewnie by do tego nie doszło. -dodał Karol

- Albo gdyby nie był takim idiotą. -nagle do rozmowy dołączył Nowakowski

- Piter, no co Ty... -Karol chciał go trochę uspokoić- Przecież sam się nie podłożył, nie miał na czole karteczki "Cześć, może chcecie mnie pobić?".

- A kto go tam wie! -Piotrek się wkurzył- Co ja Ci mówiłem? Wiesz ile ona przez Ciebie łez już wypłakała? A mówiłem... A prosiłem. Nie zależy Ci na niej?

- Zależy. Bardzo. -gdyby Serb nie był pod wpływem środków przeciwbólowych pewnie znalazłby resztki sił, żeby do niego wstać.

- No to albo to okażesz jakoś bardziej, albo-

- Albo co? -przerwał mu.

- Albo -Pitowi znowu nie było dane dokończyć

- My chyba musimy lecieć. -wtrącił w odpowiedniej chwili Karol- Jak nie zdążę wrócić to trener chyba wyjdzie z siebie. Trzymaj się Aleks. -podał mu rękę i prawie na siłę wyciągnął Nowakowskiego ze szpitala.

Kiedy wsiedli do samochodu:

- Co to miało być!

- Nic, ktoś musi mu wreszcie coś powiedzieć. -Pit nie mógł się uspokoić- No co on sobie myśli! 

- Masz jakiś problem?

- Tak. Z nim! Nie zasługuję na uwagę tej dziewczyny. Dobra, koniec tematu. Trzeba Cię w końcu odstawić na ten dworzec. -powiedział odpalając silnik swojego Audi.

------------
Enjoy!

PS. Dziękuję za tyle wyświetleń! Zbliżamy się do 10 tysięcy (samo wypowiadanie takiej liczby jest dla mnie szokiem :)
Jakieś pomysły co możemy zrobić z tej okazji? Piszcie w komentarzach ;)