What's next?

- Kornelia, uspokój się... Zaraz znajdziemy jakieś wytłumaczenie... -Karol bezskutecznie próbował pocieszyć dziewczynę

- Żeby tylko nic mu się nie stało... -mówiła przez łzy. Patrzyła na telefon chłopaka, który spokojnie leżał na stole. Że też właśnie teraz musiał go zostawić... pomyślała.- Proszę, powiedz wszystko jeszcze raz...

- Zaraz za Aleksem wyszłam z domu -zaczęła Julka- nigdzie go nie widziałam. Całą okolicę przeszukałam... I nic... Nawet nie było kogo zapytać! Tylko ta opaska leżała na chodniku...

- Pokaż mi gdzie dokładnie. -oznajmił Kłos i wszyscy poszli za Julką.

- O tutaj. -powiedziała wskazując na miejsce, gdzie znalazła ową opaskę

- Zobacz tylko! -krzyknął Karol- Przecież kilka metrów dalej jest przystanek! Czy Aleks dobrze zna Lublin? Mógł gdzieś pojechać? Może do kogoś?

Dziewczyny zastanowiły się.

- Wojtek? -powiedziały do siebie- Czemu od razu na to nie wpadłyśmy!

- No to dzwonić od razu -widząc jak Kornelii trzęsą się ręce, Karol zabrał jej telefon i sam wybrał numer.- Halo? Wojtek?

- Pewnie Karol? -od razu zgadł kolega- Są z Tobą dziewczyny?

- Tak. A z Tobą-

- Jest u mnie. -przerwał mu Wojtek.- Tylko chwilowo nie mów nic Kornelii.

- Coś się stało? -nawet Kłos się przestraszył

- Nie, tylko.... Możesz do mnie przyjechać? Sam?

- Będę za kilka minut. Tylko wyślij mi adres. Wezmę telefon Kornelii. -rozłączył się.

- No i? Co jest? Jest tam Alek?! -krzyczała dziewczyna

- Spokojnie. Wszystko ok. -uspokajał ją chłopak

- Co spokojnie, jakie spokojnie w ogóle! Przecież jemu mogło się coś stać! -nie przestawała płakać

- Kori, wróćmy do domu, co? -Julka domyślała się, że Wojtek wie co się stało i chce, żeby Karol sam przyjechał. Spojrzała na Kłosa. Powoli rozumieli się bez słów.- Tu i tak nic nie zdziałamy. -wzięła przyjaciółkę pod rękę. Karol ich odprowadził. Weszli do kuchni. Kornelia spojrzała na telefon Alka.

- Trener dzwonił... I Konstantin!

- Oddzwonię do niego później. -Karol schował telefon kolegi do kieszeni. Poprosił Julkę na zewnątrz.- Pilnuj jej, dobrze? Ty też na siebie uważaj...

- Zawsze i wszędzie. Powiedz mi tylko... Coś poważnego?

- Sam chciałbym wiedzieć. Wrócę do Was najszybciej jak się da. -pocałował ją w policzek i wyszedł. Julka wróciła do kuchni.

- A co to miało być? -próbowała uśmiechać się Kornelia.- Widziałam Was przez okno.

- Nie wiem... Może początek czegoś nowego?

Wojtek czekał na Kłosa przed domem. 

- Dobrze, że tak szybko jesteś. Mamy mały problem.

- Mów.

- Niech sam Ci powie. Tylko się nie wystrasz... -powiedział Wojtek kiedy wchodzili do mieszkania.

  Aleks leżał na kanapie. Na twarzy miał lód. Jego koszulka była porwana w kilku miejscach. Ciężko oddychał.

- Stary... Aleś się wpakował... Treningi z głowy na pół roku!

- Kłosu? Co Ty tu robisz?!

- Ty lepiej trzymaj ten lód, gdzie trzymałeś! -Karol podbiegł do niego i przyłożył woreczek z lodem z powrotem do twarzy. Była w połowie posiniaczona. Prawe oko mocno podbite. 

- Nie wiem jak to się stało... -wyszeptał Alek

- Wiesz, wiesz. Nawet z podbitym okiem widać kiedy ściemniasz -zażartował drugi Skrzat.

- Szedłem sobie chodnikiem. Nagle podeszło do mnie czterech napakowanych kolesi. Zaciągnęli mnie w jakąś boczną ulicę. Ewidentnie byli pijani. Nie szukałem zaczepki. Coś mamrotali, żebym się z nimi napił. Powiedziałem, że nie mam ochoty. Zobaczyłem przystanek i zacząłem iść w jego stronę. Oni jednak nie dawali za wygraną. Pytali czy gram w kosza. Jak im powiedziałem, że jestem siatkarzem zaczęli gadać, że bardzo siatkówki nie lubią i że teraz to już muszę z nimi wypić bo źle to się skończy. Nadal się nie zatrzymywałem. Zaczęli mnie popychać. Byłem już mocno wkurzony, więc się odwinąłem i któryś dostał. Wtedy już poleciało... Rzucili się na mnie, najpierw udawało mi się jakoś bronić, ale w końcu poczułem, że upadam na chodnik. Reszty możesz się domyślić. -przerwał Alek i lekko podwinął koszulkę. Żebra były w jeszcze gorszym stanie niż twarz.

- A jak się znalazłeś tutaj? -pytał Karol

- Dookoła było pusto, ale jak zbliżała się godzina przyjazdu autobusu ludzie zaczęli się schodzić na przystanek. Tamci się wystraszyli. Zostawili mnie leżącego i zwiali. Nie wiedziałem co robić, nie mogłem wrócić. Nie chciałem, żeby Kornelia oglądała mnie w takim stanie. Poza tym i tak nie dałbym rady sam tam dotrzeć. Ktoś się nade mną nachylił. Nie rozpoznałem twarzy, ale głos już gdzieś słyszałem. Chłopak pomógł mi wstać. Przyjechał autobus. Jakimś cudem wsiedliśmy. Jechał nim kolega tamtego i wtedy już wiedziałem skąd ich znam. Byli z jednej klasy, skojarzyłem ich w końcu z Rzeszowa. Byli umówieni z Wojtkiem, więc przywieźli mnie do niego. Reszty nie pamiętam...

- Położyliśmy go na kanapie. Dałem mu środki przeciwbólowe i lód. -dokończył Wojtek.

- A gdzie Twoi koledzy? -Kłos rozejrzał się

- Pojechali do klubu, do reszty klasy. Mają ich przeprosić, że się nie pojawimy. W ogóle to sorry, że nie zadzwoniłem do Was od razu. Kornelia na bank chciałaby przyjechać, ale wolałem najpierw jego ogarnąć. Powinniśmy chyba odstawić go na pogotowie... Nie podoba mi się to, jak oddycha...

- Dzwoń po karetkę. Później zawiadomimy dziewczyny.

- Za długo będziemy czekać. Pojedziemy taksówką. -Wojtek wybrał numer i w przeciągu kilku minut byli już w drodze do szpitala.

---------------
Troszkę krótki może... Ale jak się ładnie postaracie to popołudniu/wieczorem będzie dłuuuuuuższy ;)
Te 10 komentarzy to już chyba dla Was żadne wyzwanie, tak szybko Wam idzie ;p to co, podwajamy stawkę?
Czekam na min. 20 <3
Enjoy!