Mixed feelings

  Przez chwilę stali w milczeniu. Dziewczyna nie wiedziała co się dzieje. Podświadomie chciała, żeby to Alek był autorem wiadomości. Wtedy wszystko byłoby prostsze. Wspólnie znaleźliby rozwiązanie. Może faktycznie byłaby gotowa zacząć studia w Łodzi, żeby być bliżej niego? Ale teraz.... Wszystko się skomplikowało. Serb nie był jej obojętny, ale z drugiej strony czuła pewną bliskość z nieznajomym-jak się teraz okazało-Kłosem. To właśnie on przerwał milczenie.
- Nie tak powinno to wyglądać.
- No właśnie. O co tu chodzi? -Alek nie miał pojęcia skąd wziął się tam jego klubowy kolega.
- Bo widzisz... -zaczęła niepewnie Kornelia- od czasu Waszego pobytu w Lublinie dostawałam wiadomości od nieznanego mi wcześniej numeru. Przez cały czas myślałam, że to Ty! I naprawdę chciałam, żeby tak było. Ale teraz... Sama się pogubiłam w tym wszystkim. -popatrzyła na obu chłopaków, z ich min nie mogła niczego odczytać. Domyślała się, że muszą być tylko tak samo zdezorientowani jak ona.
- Zostawię Was. My jeszcze zdążymy porozmawiać. -Kłos uśmiechnął się do dziewczyny i odszedł w stronę autokaru.
- Alek, ja-
- Nic nie mów, nie będę wnikał czy zmuszał Cię do zwierzeń. Wszystko się samo jakoś poukłada tak? -mówiąc to pocałował ją w czoło. -To ja powinienem coś teraz powiedzieć. Wiem, że przeze mnie miałaś nieprzyjemności... Te zdjęcia na facebooku, spotkanie z tymi małolatami...
- A o tym skąd wiesz?
- Mam dobrego informatora
- Pit... Uduszę go!
- Nie możesz, jak mu wtedy podziękuję?
- Jemu? A za co? -dziewczyna już naprawdę straciła orientację w całej sytuacji.
- Długo sobie porozmawialiśmy przed meczem. Dzięki niemu zrozumiałem ile czasu zmarnowałem... I wiem przez co musiałaś przejść.
- Ja się po prostu bałam... Nie chciałam dawać sobie złudnej nadziei. Byłoby fajnie przez kilka dni, ale później ja zostałabym w Lublinie, Ty musiałbyś wracać do siebie. Ciągle gdzieś musisz wyjeżdżać, nie mielibyśmy czasu dla siebie. W końcu byś się znudził... Znalazł kogoś bliżej...
- To się na pewno nie stanie. A jeśli tylko się zgodzisz...
- Możesz jaśniej? -w tym momencie zauważyła, że autokar Skrzatów właśnie odjeżdża...- Alek! Zobacz! -krzyknęła. Chłopak dalej stał spokojnie. Uśmiechnął się a ona zapytała- Co się dzieje?
- Chciałbym zostać do jutra w Rzeszowie. Spędzić ten wieczór w Twoim towarzystwie. I razem z Tobą wrócić do Lublina.
- Że co?! -myślała, że się przesłyszała... Że niby siatkarz światowej wręcz sławy miałby wracać ze szkolną wycieczkę do obcego dla niego miasta? Tylko po to by z nią trochę pobyć? Nie miało to dla dziewczyny sensu...
- Zostaję z Tobą.

  Kiedy weszli do hotelu słychać było muzykę i ożywione rozmowy. Otworzyli drzwi do hotelowej restauracji. Alek mocno trzymał rękę Kornelii. Rozejrzeli się dookoła. W gronie siatkarzy klasa bawiła się doskonale. Nauczycielka prowadziła z trenerem Kowalem dyskusję na temat zajęć sportowych w szkołach. Dziewczyny zagadywały Lotmana, zakochane w jego akcencie. Wojtek świetnie dogadywał się z Igłą, wymieniali swoje 'filmowe' doświadczenia. A Bartman i spółka szaleli na czymś w rodzaju parkietu z resztą znajomych Kornelii. Nagle Julka krzyknęła:
- No wreszcie są! -i wszystkie spojrzenia skupiły się na nich
- Gotowa? -Alek popatrzył w oczy Kornelii
- Jak nigdy -uśmiechnęła się i dołączyli do znajomych.
- Już myślałem, że będę musiał po Was jechać -zaczął żartować Nowakowski
- Poradziliśmy sobie -Kornelia spojrzała na przyjaciółkę. Znała tę minę.- Przepraszamy Was na moment. -obie wyszły z sali.
- No i co? Smsy były od niego?
- Właśnie nie... To Karol je pisał. -wspominając o nim przypomniała sobie wszystkie uczucia, które towarzyszyły jej podczas tego całego smsowania. Dlaczego to musiało się tak potoczyć? Miała przy sobie Alka, wszelkie dotychczasowe obawy gdzieś zniknęły. Już nigdy nie potraktuje go jak wtedy w Lublinie... Tymczasem Kłos ciągle był w jej myślach. Zastanawiała się czy jeszcze się do niej odezwie. Chciała, żeby tak było. W końcu bardzo lubiła te jego smsy. Czuła, że ktoś się o nią troszczy...
- Jak to?! A skąd on miał Twój numer? Nawet przez chwilę przecież nie rozmawialiście... -przyjaciółka przerwała jej rozważania.
- Julka nie wiem... Nie powiedział mi. Byłam z Alkiem. Rozmawialiśmy i on nagle się pojawił. W końcu powiedział, że nas zostawi.
- I tak po prostu poszedł?
- Tak... Nie rozumiem...
- A powiedział coś jeszcze?
- Że jeszcze zdążymy porozmawiać.
- A nie napisał później?
- Nie. To znaczy chyba nie. Zaraz zobaczymy. -sięgnęła do kieszeni.- O nie!
- Zgubiłaś telefon? -Julka się wystraszyła... Najpierw zgubiony notatnik a teraz telefon?
- Gorzej! Jest w torbie Alka... Moje kieszenie i tak były pełne, no wiesz, portfel z dokumentami, telefon, aparat, klucze... Więc zaproponował, że on wszystko schowa.
- I co teraz? A jeśli Karol napisał? -dziewczyny dyskretnie zajrzały do środka. Alek rozmawiał z Piotrkiem. Nagle sięgnął do torby i wyciągnął telefon Kornelii. Nawet z daleka mogły usłyszeć sygnał połączenia. Chłopak długo wpatrywał się w jego wyświetlacz...




---------------
Szybko się uwinęłyście z tym komentowaniem :) tak jak obiecałam - jest 10, więc dodaję.
Enjoy!